Μαρία Πολυδούρη, «Δε θα ξανάρθης πια...»

Δε θα ξανάρθης πια, να μου χαρίσης
απ' την ωραία ζωή που σε φλογίζει
κάτι, ένα της λουλούδι; Σου γεμίζει
με τόσα την καρδιά και το κορμί.

Δε θάρθης πια, τα χέρια μου να σμίξης
τα παγωμένα, τα εχθρικά μου χέρια;
Πλάι στα δικά σου, μερωμέμα ταίρια
δεν τα ζυγώνει πλέον η αφορμή.

Δε θάρθης!... Πως αργά περνούν οι μέρες.

Κι' όσο εσύ φεύγεις, τόσο με σιμώνει

η γνωριμή μου μοίρα. Τόσο μόνη,

τόσον καιρό με τον κρυφό καημό.

Δε σου περνάει, αλήθεια από τη σκέψη

ότι μπορεί σε μια στιγμή θλιμμένη,

στη μοίρα αυτή που πάντα με προσμένει

να πάω ξανά και δίχως γυρισμό;
~ 
Ανέκδοτα Ποιήματα