Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης, «Τρόμος»

Την νύκτα, Δέσποτα Χριστέ μου,
                τον νου και την ψυχή μου φύλαττέ μου
                σαν γύρω μου αρχινούν και περπατούνε
       Όντα και Πράγματα που όνομα δεν έχουν
και τ' άσαρκα ποδάρια των στην κάμαρή μου τρέχουν
και κάμνουν στο κρεββάτι μου κύκλο για να με διούνε -
                και με κυττάζουν σαν να με γνωρίζουν
σαν να καγχάζουν άφωνα που τώρα με φοβίζουν.

                        Το ξέρω, ναι, με καρτερούνε
                σαν βδελυρούς καιρούς να μελετούνε
οπόταν ίσως σέρνομουν μαζύ των - μες στο σκότος
με τα όντα και τα πράγματα αυτά ανακατευμένος.
       Κι αποφρενιάζουν ο καιρός να ξαναρθή ο πρώτος.
       Μα δεν θα νάρθη πια ποτέ· γιατί είμαι εγώ σωμένος,
                        εις του Χριστού τ' όνομα βαπτισμένος.

                        Τρέμω σαν αισθανθώ το βράδυ
                σαν νοιώσω που μες στο βαθύ σκοτάδι
                επάνω μου είναι μάτια καρφωμένα...
       Κρύψε με από την όρασί των Δέσποτά μου.

Και σαν μιλούν ή τρίζουνε, μη αφίσεις ως τ' αυτιά μου
κανέν' από τα λόγια των ναρθή τα αφορεσμένα,
                μην τύχη και μες στην ψυχή μου φέρουν
καμμιά φρικώδη ανάμνησι απ' τα κρυφά που ξέρουν.

(1894)

~

Τα Ανέκδοτα (1877-1923)

πηγή