Κώστας Καρυωτάκης, «Οι στίχοι μου»

Δικά μου οι στίχοι, απ' το αίμα μου, παιδιά.
Μιλούνε, μα τα λόγια σαν κομμάτια
τα δίνω από την ίδια μου καρδιά,
σα δάκρυα τους τα δίνω από τα μάτια.

Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό,
αφού τη ζωήν ανιστορίζω τόσο.
Ήλιο και μέρα και ήλιο τους φορώ,
ζώνη ναν τα 'χουν όταν θα νυχτώσω.

Τον ουρανόν ορίζουν, τη γη.

Όμως ρωτιούνται ακόμα σαν τι λείπει

και πλήττουνε και λιώνουν πάντα οι γιοί

μητέρα που γνωρίσανε τη Λύπη.

Το γέλιο του απαλότερου σκοπού,

το πάθος μάταια χύνω του φλαούτου·

είμαι γι' αυτούς ανίδεος ρήγας που

έχασε την αγάπη του λαού του.

Κει ρεύουνε και σβήνουν και ποτέ

δεν παύουνε σιγά-σιγά να κλαίνε.

Αλλού κοιτώντας διάβαινε, Θνητέ·

Λήθη, το πλοίο σου φέρε μου να πλένε

~

Ποιητική συλλογή: 'Νηπενθή'  (1921)