Αντριέν Ριτς (Adrienne Cecile Rich), «Νουβέλα»

Δύο άνθρωποι σ’ ένα δωμάτιο συζητούν έντονα.
Ο ένας σηκώνεται, βγαίνει να περπατήσει.
(Αυτός είναι ο άντρας).
Ο άλλος πάει δίπλα
και πλένει τα πιάτα· σπάει ένα.
(Αυτή είναι η γυναίκα).
Έξω σκοτεινιάζει.
Τα παιδιά τσακώνονται στη σοφίτα.
Δεν της έμεινε αίμα στην καρδιά.
Ο άντρας γυρίζει, το σπίτι σκοτεινό.

Το μόνο φως, στη σοφίτα.

Ξέχασε το κλειδί του.

Χτυπάει την ίδια του την πόρτα

κι ακούει λυγμούς στις σκάλες.

Ανάβουν στο σπίτι τα φώτα.

Η πόρτα κλείνει πίσω του.

Έξω απομονωμένα σαν τον κάθε νου

ανάβουν και τ’ αστέρια.

~
 πηγή

Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ