(1).jpg)
.png)
Όσον η αγάπη αβάσταχτα μεγάλωνε και τόσο
τη μόνωση της όριζα και το κρυφό μαρτύριο.
(Κι’ ο ίσκιος της θα εβάραινε, πως να στη φανερώσω;)
Μα τάχα μην απόκλινε μοιρία προς το μυστήριο;
Του μυστηρίου γέννημα μην ήταν και μαζί του
αξιώνοταν περήφανα το φως ν’ απαρνηθή,
το λίγο φως που μούδινες, ξεγέλασμα του αδύτου
που όρισε προς το δρόμο σου το βήμα μου να ’ρθη;
Δεν ξέρω τίποτε να πω στη σκέψη που με δέρνει
τις νύχτες και τις μέρες μου, πιο νύχτες πιο θλιμμένες.
Στην τύψη μου που απ’ το θάνατο προδοτικά με παίρνει,
ω, τι να πουν οι πίκρες μου σε δάκρια χυμένες.
τη μόνωση της όριζα και το κρυφό μαρτύριο.
(Κι’ ο ίσκιος της θα εβάραινε, πως να στη φανερώσω;)
Μα τάχα μην απόκλινε μοιρία προς το μυστήριο;
Του μυστηρίου γέννημα μην ήταν και μαζί του
αξιώνοταν περήφανα το φως ν’ απαρνηθή,
το λίγο φως που μούδινες, ξεγέλασμα του αδύτου
που όρισε προς το δρόμο σου το βήμα μου να ’ρθη;
Δεν ξέρω τίποτε να πω στη σκέψη που με δέρνει
τις νύχτες και τις μέρες μου, πιο νύχτες πιο θλιμμένες.
Στην τύψη μου που απ’ το θάνατο προδοτικά με παίρνει,
ω, τι να πουν οι πίκρες μου σε δάκρια χυμένες.
~
Ηχώ στο Χάος (1929)