Στην αρχαία Ελλάδα και κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων οι θεατές είχαν την δική τους αγωνία για το ποιος και σε ποιο άθλημα θα στεφθεί Ολυμπιονίκης. Ο λόγος ήταν τα στοιχήματα. Κάποιοι από αυτούς προσέτρεχαν στα μαντεία ζητώντας κάτι πιο σίγουρο. Οι ιέρειες των μαντείων αυτών βουτούσαν τα δάκτυλα των χεριών τους σε ένα υγρό από δαφνέλαιο, ύστερα τα έβαζαν κοντά στη μύτη τους κι έπεφταν σ ένα είδος καταληψίας. Τότε ακριβώς έλεγαν και το όνομα του νικητή.
Από το περίεργο αυτό γεγονός έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση: «δε μύρισα τα νύχια μου», που τη λέμε συνήθως, όταν μας ρωτούν για κάποιο γνωστό συμβάν, το οποίο εμείς δεν έχουμε μάθει ή αλλιώς "να μυρίσω τα νύχια μου", για κάποια πρόβλεψη που φυσικά δεν μπορεί να γίνει και έχει πειραχτικό χαρακτήρα.
Τότε έπεφταν σε ένα είδος ύπνωσης, (που μοιάζει με μέθη) και έτσι μπορούσαν να δουν το μέλλον και να κάνουν τις προβλέψεις τους.
Η κίνηση τους αυτή έδινε στους επισκέπτες την εντύπωση ότι μύριζαν τα νύχια τους και στη συνέχεια προέβλεπαν το μέλλον. Έτσι, ακόμα και στις μέρες μας όταν κάποιος δεν ξέρει μια απάντηση, όχι μόνο λέει «θα μυρίσω τα νύχια μου», αλλά συνήθως κάνει και την αντίστοιχη κίνηση. πηγή
Από το περίεργο αυτό γεγονός έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση: «δε μύρισα τα νύχια μου», που τη λέμε συνήθως, όταν μας ρωτούν για κάποιο γνωστό συμβάν, το οποίο εμείς δεν έχουμε μάθει ή αλλιώς "να μυρίσω τα νύχια μου", για κάποια πρόβλεψη που φυσικά δεν μπορεί να γίνει και έχει πειραχτικό χαρακτήρα.
Τότε έπεφταν σε ένα είδος ύπνωσης, (που μοιάζει με μέθη) και έτσι μπορούσαν να δουν το μέλλον και να κάνουν τις προβλέψεις τους.
Η κίνηση τους αυτή έδινε στους επισκέπτες την εντύπωση ότι μύριζαν τα νύχια τους και στη συνέχεια προέβλεπαν το μέλλον. Έτσι, ακόμα και στις μέρες μας όταν κάποιος δεν ξέρει μια απάντηση, όχι μόνο λέει «θα μυρίσω τα νύχια μου», αλλά συνήθως κάνει και την αντίστοιχη κίνηση. πηγή