Ο Ρωμαίος λυρικος ποιητής Οράτιος (1ος αιώνας π.Χ.) έγραψε τέσσερα βιβλία με ωδές
και η 11η ωδή του 1ου βιβλίου του είναι η ακόλουθη:
και η 11η ωδή του 1ου βιβλίου του είναι η ακόλουθη:
Εσύ μη, Λευκονόη μου, ρωτάς, δεν κάνει να το ξέρεις,
ποιο τέλος για σένα και ποιο τέλος για μένα θα δώσουν οι θεοί
και μη γυρεύεις με αριθμούς Βαβυλωνίων να το βρεις.
Πόσο καλύτερα είναι υπομονή σε ό, τι γενεί να δείχνεις!
είτε πολλούς χειμώνες μας χάρισε ο Δίας είτε αυτόν
εδώ ως τελευταίο που τώρα το κύμα της τυρρηνικής
χτυπά τα απέναντι βράχια να είσαι σοφή, να στραγγίζεις
το κρασί και να περιορίζεις την μακρά σου ελπίδα
σε σύντομο χρόνο. Γιατί όσο εμείς μιλάμε θα έχει ήδη φύγει
ο φθονερός ο χρόνος: άδραξε την μέρα
έχοντας όσο το δυνατόν λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο.
Το λατινικό πρωτότυπο:
Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros ut melius, quidquid erit, pati.
seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitate pumicibus mare
Tyrrhenum: sapias, vina liques, et spatio brevi
spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem quam minimum credula postero.
Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros ut melius, quidquid erit, pati.
seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitate pumicibus mare
Tyrrhenum: sapias, vina liques, et spatio brevi
spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem quam minimum credula postero.
