Τζων Ντον (John Donne), «Κι αν οι ψυχές μας είναι δύο»

Κι αν οι ψυχές μας είναι δύο, μοιάζουν δύο
σκέλη του άκαμπτου διαβήτη. Κι είναι εσένα
πάντα η ψυχή σου στο ασάλευτο σημείο
κι όλο την άλλη ακολουθεί συντονισμένα.

Κι όταν το άλλο σκέλος πάει και μακραίνει,
έστω κι αν μένει αυτή στο κέντρο κι είναι μόνη,
πίσω του τείνει κι αφουγκράζεται γερμένη
κι ο γυρισμός του, όλο πάλι την ορθώνει.

Έτσι κι εμένα η ψυχή σου θα κρατήσει,

Που πάω λοξεύοντας όπως το άλλο σκέλος.

Κάνεις ακέραιο τον κύκλο μου να κλείσει

και την αρχή μου, κάνεις να΄ναι και το τέλος.

~

(Τζον Ντον- «Αποχαιρετισμός, απαγορευτικος του Πένθους». 1633 μ. Χ)

Πηγή