Μαρία Πολυδούρη, «Και τώρα, κλείστε ερμητικά τις θύρες»

Καὶ τώρα, κλεῖστε ἑρμητικὰ τὶς θύρες. Τελειώσαν
ὅλα. Νὰ φύγουν κι οἱ στερνοί, νὰ μείνω μοναχή μου.
Ὅλα δικά μου ἦταν ἐδῶ μέσα κι᾿ ὅλα μοῦ λείψαν
κ᾿ ἔμεινε τόσο ἀπίστευτα μοναχικὴ ἡ ψυχή μου.

Νὰ φύγουν ὅλοι! Ἀκάλεστοι κι᾿ ἂς ἤρθανε μὲ δῶρα.
Τίποτε δὲν ἐταίριασε στὴν ἐξαίσια γυμνότη
ποὺ μὲ τριγύριζε λαμπρή. Μεγαλειώδεις πλάνες
ποὺ ἐμπρός τους μὲ ταπείνωσαν ἱκέτη καὶ δεσμώτη.

Τώρα προφητικὰ σημαίνει ἡ μυστικὴ καμπάνα
τοῦ «Δείπνου». Ὁ Μέγας Φίλος μου μηνᾶ τὴ θέλησή του
ναρθῆ. Κι᾿ ἂν πάντοτε ἔλειπεν, ὅμως μέσ᾿ στὴν καρδιά του
ἄξια τῆς πίστης μου ἔφεγγε τρισάξια ἡ θύμησή του.

Γιὰ τὴ μεγάλη ἀναμονὴν ἑτοιμασία θ᾿ ἀρχίσω
Ζωντάνεψε στὶς φλέβες μου ἡ εὐγενικὴ γενιά μου.
Τὰ χέρια μου τῆς προσευχῆς, ἕτοιμα νὰ συντρίψουν.
Φραγγέλιο ἡ ἀσυμβίβαστη, περήφανη ἀπονιά μου,

Κ᾿ ἔτσι θὰ νοιώσω, μὲ σεμνὰ χαμηλωμένα μάτια,
νὰ πέφτη ἀπὸ τὸ βάθρο του κ᾿ ἕνας θεὸς ὡραῖος
ποὺ εὔκολα μὲ ψαλμοὺς λατρείας βασίλεψε καὶ μένει
ἀκόμα λαμπροστέφανος κι᾿ ἀνύποπτα μοιραῖος.

Ἔρχεται! Ἀκούω ποὺ χτυπᾶ πιὸ βιαστικὰ ἡ καμπάνα.
Εἶμαι ἕτοιμη. Μονάχη της τὸ τέλος ἀντικρύζει
πιὸ γρήγορο, στὸν πόθο της ἡ τραγικὴ ψυχή μου,
ἀμφίβολη ἂν τὴ πίστεψεν Αὐτὸς ποὺ τὴ γνωρίζει.

~

Από τη συλλογή «Ηχώ στο Χάος»