Ελίζαμπεθ Μπίσοπ (Elizabeth Bishop), «Τα παιδιά της κατάληψης»

Στις αποπνικτικές πλαγιές των λόφων
παίζουν, σαν κηλίδα ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
μόνα τους, μα κοντά σʼ ένα σαν κηλίδα σπίτι.
Του Ήλιου το κρεμασμένο μάτι
τρεμοπαίζει τυχαία, και τότε τσαλαβουτούν
γιγάντια κύματα φωτός και σκιάς.
Μια κίτρινη πιτσιλιά που χορεύει, ένα κουτάβι,
τους προσέχει. Τα σύννεφα στοιβάζονται˙

μια καταιγίδα στοιβάζεται πίσω από το σπίτι.
Τα παιδιά παίζουν σε σκαμμένες λακκούβες.
Το έδαφος είναι σκληρό˙ επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν
ένα από τα εργαλεία του πατέρα τους,
μια αξίνα με σπασμένη λαβή
που τα δυο τους μετά βίας μπορούν να σηκώσουν.
Πέφτει και κλαγγάζει. Τα γέλια τους εξαπλώνονται
λάμψη μέσα στις βροντές.

Ασθενείς αστραπές διερεύνησης
άμεσες όπως του κουταβιού το γάβγισμα.
Μα στη μικρή τους, διαλυτή,
αναπολόγητη κιβωτό
προφανώς της βροχής η απόκριση
συνιστά την ηχολαλία
και η φωνή της Μητέρας, αποκρουστική σαν αμαρτία,
συνεχίζει να τα καλεί να μπούνε μέσα.

Παιδιά, το αρχίνημα της καταιγίδας
έχει γλιστρήσει κάτω από τα λασπωμένα σας παπούτσια˙
βρεγμένα και ξεγελασμένα, στέκεστε ανάμεσα
στις πολυκατοικίες που ίσως διαλέγατε
έξω από ένα μεγαλύτερο σπίτι από το δικό σας,
που η νομιμότητά του αντέχει.
Τα μουλιασμένα του έγγραφα συγκρατούν
τα δικαιώματά σας σε δωμάτια βροχερά.

~

Μετάφραση Γιώργος Παναγιωτίδης

Πηγή