Είναι μεσημέρι. Βλέπω το ναό ανοιχτό. Πρέπει να μπω.
Μάνα του Ιησού Χριστού, δεν έρχομαι να δεηθώ.
Δεν έχω τίποτα για να σου δώσω, μήτε τίποτα που σου ζητώ.
Έρχομαι, Μάνα, μοναχά για να σε ιδώ.
Να σε ιδώ, να κλάψω από χαρά, να νιώσω μοναχά την ευφροσύνη αυτή,
Πως είμ΄ ένα παιδί σου εγώ, κι εσύ είσ΄ εκεί.
Για μια στιγμούλα μοναχά την ώρα αυτήν, όπου τα πάντα έχουν σταθεί,
Μεσημέρι!
Μαζί σου να βρεθώ, Μαρία, στο ίδιο μέρος που βρίσκεσαι και συ.
Να μην πω τίποτα, μονάχα να κοιτάξω τη θεία σου τη μορφή,
Ν΄ αφήσω την καρδιά μου για λιγάκι ν΄ αρχινήσει στη γλώσσα της να τραγουδεί,
Να μην πω τίποτα, να τραγουδήσω μόνο, πούχω γιομάτη την καρδιά,
Σαν το κοτσύφι που την ιδέα του ακλουθεί μέσ’ τα τραγούδια του λες τα ξαφνικά.
Επειδή είσ΄ ωραία και άμωμη, δίχως ψεγάδι πουθενά,
Η γυναίκα μέσ΄ τη χάρη ξαναναστημένη, άλλη μια φορά,
Το πλάσμα στην πρώτη του τιμή και στην άνθησή του την τελική,
Έτσι όπως βγήκες απ΄ το Θεό, στης αρχικής του δόξας το πρωί.
Άφραστα ανέγγιχτη γιατί από σένα γεννήθηκεν ο Ιησούς Χριστός,
Πούναι η αλήθεια μέσ΄ την αγκαλιά σου κι η μόνη σου ελπίδα κι ο μόνος σου καρπός.
Επειδή είσ΄ η γυναίκα, το Εδέμ της ξεχασμένης της παλιάς στοργής,
Οπού η ματιά της βρίσκει την καρδιά μας ξαφνικά και κάνει ευθύς να τρέξουν τα μαζωμένα δάκρυα της ψυχής,
Επειδή με γλύτωσες εμένα, γλύτωσες και τη Γαλλία,
Επειδή κι αυτή, καθώς κι εγώ, ήταν για σέναν ένα πράμα που το συλλογιέσαι και σου κινεί την ευσπλαχνία,
Επειδή την ώρα που όλα γκρεμιζόσαν γύρω μπήκες στη μέση εσύ,
Κι έφερε, άλλη μια βολά, τα πράματα, έτσι, ώστε η Γαλλία να σωθεί.
Επειδή είναι μεσημέρι, επειδή σήμερα, τη μέρα τούτην, εμείς, είμαστε ζωντανοί,
Επειδή είσ΄ εκεί για πάντα,
κι απλώς γιατ΄ είσ΄ εσύ η Μαρία,
κι απλώς επειδή υπάρχεις, μέσ΄ τον κόσμο αυτό,
Μάνα του Ιησού Χριστού, σ΄ ευχαριστώ!
~
απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης
Πηγή
Μάνα του Ιησού Χριστού, δεν έρχομαι να δεηθώ.
Δεν έχω τίποτα για να σου δώσω, μήτε τίποτα που σου ζητώ.
Έρχομαι, Μάνα, μοναχά για να σε ιδώ.
Να σε ιδώ, να κλάψω από χαρά, να νιώσω μοναχά την ευφροσύνη αυτή,
Πως είμ΄ ένα παιδί σου εγώ, κι εσύ είσ΄ εκεί.
Για μια στιγμούλα μοναχά την ώρα αυτήν, όπου τα πάντα έχουν σταθεί,
Μεσημέρι!
Μαζί σου να βρεθώ, Μαρία, στο ίδιο μέρος που βρίσκεσαι και συ.
Να μην πω τίποτα, μονάχα να κοιτάξω τη θεία σου τη μορφή,
Ν΄ αφήσω την καρδιά μου για λιγάκι ν΄ αρχινήσει στη γλώσσα της να τραγουδεί,
Να μην πω τίποτα, να τραγουδήσω μόνο, πούχω γιομάτη την καρδιά,
Σαν το κοτσύφι που την ιδέα του ακλουθεί μέσ’ τα τραγούδια του λες τα ξαφνικά.
Επειδή είσ΄ ωραία και άμωμη, δίχως ψεγάδι πουθενά,
Η γυναίκα μέσ΄ τη χάρη ξαναναστημένη, άλλη μια φορά,
Το πλάσμα στην πρώτη του τιμή και στην άνθησή του την τελική,
Έτσι όπως βγήκες απ΄ το Θεό, στης αρχικής του δόξας το πρωί.
Άφραστα ανέγγιχτη γιατί από σένα γεννήθηκεν ο Ιησούς Χριστός,
Πούναι η αλήθεια μέσ΄ την αγκαλιά σου κι η μόνη σου ελπίδα κι ο μόνος σου καρπός.
Επειδή είσ΄ η γυναίκα, το Εδέμ της ξεχασμένης της παλιάς στοργής,
Οπού η ματιά της βρίσκει την καρδιά μας ξαφνικά και κάνει ευθύς να τρέξουν τα μαζωμένα δάκρυα της ψυχής,
Επειδή με γλύτωσες εμένα, γλύτωσες και τη Γαλλία,
Επειδή κι αυτή, καθώς κι εγώ, ήταν για σέναν ένα πράμα που το συλλογιέσαι και σου κινεί την ευσπλαχνία,
Επειδή την ώρα που όλα γκρεμιζόσαν γύρω μπήκες στη μέση εσύ,
Κι έφερε, άλλη μια βολά, τα πράματα, έτσι, ώστε η Γαλλία να σωθεί.
Επειδή είναι μεσημέρι, επειδή σήμερα, τη μέρα τούτην, εμείς, είμαστε ζωντανοί,
Επειδή είσ΄ εκεί για πάντα,
κι απλώς γιατ΄ είσ΄ εσύ η Μαρία,
κι απλώς επειδή υπάρχεις, μέσ΄ τον κόσμο αυτό,
Μάνα του Ιησού Χριστού, σ΄ ευχαριστώ!
~
απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης
Πηγή
