Στον τωρινό αυτόν κόσμο, που δε γνωρίζει ανάπαψη,
μέσ’ τον πολυθόρυβο αυτόν κόσμο,
δρέψαμε, εσύ κι εγώ τις απολαύσεις όλες της καρδιάς,
και τώρα τ΄ άσπρα τα πανιά του σκάφους μας, είναι τα διπλωμένα,
και το φορτίο της βάρκας μας σωσμένο.
Κι έτσι τα μάγουλά μου κιτρίνισαν παράκαιρα,
γιατ΄ η χαρά μου έσβυσε μέσ’ τα δάκρυα.
Κι ο Καημός, χλώμιανε τ΄ άλικο χρυσάφι των παιδιακίσων μου χειλιών,
κι η Καταστροφή του κρεβατιού μου έσυρε τις κουρτίνες.
Όμως, αυτή όλη η πολυθόρυβη ζωή, δεν ήτανε για σε,
παρά μια λύρα, καν η λεπτή γοητεία
μέσ’ τον πολυθόρυβο αυτόν κόσμο,
δρέψαμε, εσύ κι εγώ τις απολαύσεις όλες της καρδιάς,
και τώρα τ΄ άσπρα τα πανιά του σκάφους μας, είναι τα διπλωμένα,
και το φορτίο της βάρκας μας σωσμένο.
Κι έτσι τα μάγουλά μου κιτρίνισαν παράκαιρα,
γιατ΄ η χαρά μου έσβυσε μέσ’ τα δάκρυα.
Κι ο Καημός, χλώμιανε τ΄ άλικο χρυσάφι των παιδιακίσων μου χειλιών,
κι η Καταστροφή του κρεβατιού μου έσυρε τις κουρτίνες.
Όμως, αυτή όλη η πολυθόρυβη ζωή, δεν ήτανε για σε,
παρά μια λύρα, καν η λεπτή γοητεία
μιας βιόλας, ή η μουσική της θάλασσας,
πούν΄ αποκοιμημένη σε μιαν ανάλαφρη ηχώ, μέσ’ το κοχύλι.-
~
απόδοση: Ναπολέων Λαπαθιώτης
