Ουίλιαμ Μπλέικ (William Blake), «Παροιμίες της Κόλασης»

Η δεξαμενή περιέχει, η πηγή ξεχειλίζει.
Να σκέπτεσαι το πρωί, να πράττεις το μεσημέρι,
vα δειπνείς το βράδυ, να κοιμάσαι τη Νύχτα.
Να περιμένεις δηλητήριο από το στάσιμο νερό.

Αυτός που δέχεται μ’ ευγνωμοσύνη έχει πλούσια σοδειά.
Η δημιουργία ενός μικρού λουλουδιού είναι μόχθος αιώνων.

Η Αφθονία είναι Ομορφιά
Οι χαρές εγκυμονούν, οι λύπες γεννάνε.

Το πουλί τη φωλιά, η αράχνη τον ιστό, ο άνθρωπος τη φιλία

Μια σκέψη γεμίζει το αχανές

Πάντα λέγε ελεύθερα τη γνώμη σου και ο τιποτένιος θα σε

αποφεύγει.

Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες απ’ τ’ άλογα της διδαχής.

Η μηλιά ποτέ δε ρωτάει την οξιά πώς να μεγαλώσει,

ούτε το λιοντάρι το άλογο πώς να πιάσει τη λεία του.

Η ψυχή της γλυκιάς χαράς ποτέ δε λερώνεται.

Ο ανόητος δεν βλέπει το ίδιο δέντρο με τον σοφό.

Αυτός που το πρόσωπό του δεν σκορπάει φως,

ποτέ του δεν θα γίνει άστρο.

Η Αιωνιότητα είναι ερωτευμένη με τα έργα του χρόνου.

Τις ώρες της ανοησίας τις μετρά το ρολόι,

οι ώρες της σοφίας δεν μπορούν να μετρηθούν.