Τζον Κητς (John Keats), «Λαμπρό Αστέρι»

Λαμπρό αστέρι, σταθερό να 'μουνα σαν εσένα,
Όχι σπιθάκια ερημικά, στη νύχτα κρεμασμένα,
ψηλά με μάτια ορθάνοιχτα, αιώνια να θωρώ
της φύσης ερημίτης ξαγρυπνών, μ'υπομονή,
αργά, τεμπέλικα νερά στο έργο τους το ιερό:
ανθρώπινους γιαλούς να εξαγνίζουνε στη γη.

Ή να θωρώ το μαλακό φρεσκοπεσμένο χιόνι,
οπού σε βάλτους και βουνά λευκό σεντόνι απλώνει.
Έτσι το θέλω, ασάλευτος, να γέρνω σταθερά
στ' άγουρο στήθος της καλής π' ανεβοκατεβαίνει
και να ξυπνώ σε τάραγμα τυχόν, μ' ανησυχιά,
να την ακούω ξυπνητός αιώνια, π' ανασαίνει.

Έτσι μονάχα θα 'θελα να ζήσω,
ειδάλλως κάλλιο ν' αργοσβήσω...
~
Απόδοση: Πάτροκλος

Το 1820, στο κατάστρωμα του πλοίου που τον οδηγούσε στη Ρώμη, για τον τελευταίο σταθμό της ζωής του, ο 25χρονος Τζων Κητς έγραψε ένα πανέμορφο ποίημα. Του 'δωσε τον τίτλο Λαμπρό Αστέρι (Bright Star) και το τοποθέτησε ευλαβικά ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου που κουβαλούσε στις αποσκευές του. Εν έτος μετά, ο Βρεττανός ποιητής ξεψυχούσε στην ιταλική μητρόπολη όπου είχε μετακομίσει, ελπίζοντας ματαίως πως το θερμότερο και πιο φιλόξενο κλίμα της Ιταλίας θα μπορούσε να βοηθήσει τον ασθενικό και φυματικό οργανισμό του. Το ποίημα που άφησε πίσω του ήταν αφιερωμένο στο μεγάλο έρωτά του για τη Φάννυ Μπράουν. Οι δυο τους γνωρίστηκαν ως γείτονες στο εξοχικό Χάμπστεντ του Βόρειου Λονδίνου, μετέτρεψαν τη δειλή αρχική έλξη σε έναν έρωτα που κατόρθωσε να νικήσει ακόμη και το θάνατο και, παρά τους αυστηρούς κοινωνικούς κανόνες της εποχής που δεν θα επέτρεπαν ποτέ ο φτωχός Κητς να σχετίζεται με μια κοπέλα ανώτερης τάξης, το ζεύγος αρραβωνιάστηκε το 1819. Η πολυπόθητη γαμήλια μέρα δεν επρόκειτο, εν τούτοις, να έρθει ποτέ. Αμέσως μετά την απώλεια του αγαπημένου της και για το υπόλοιπο της ζωής της, η Φάννυ επαναλάμβανε κάθε βράδυ το ίδιο συγκινητικό τελετουργικό: περπατούσε στους ανθισμένους κήπους και στα καταπράσινα λιβάδια όπου άλλοτε βάδιζαν μαζί με τον Κητς κι απήγγελλε το ποίημα που της είχε γράψει, με τα μάτια της πάντοτε βουρκωμένα...
πηγή