Ναπολέων Λαπαθιώτης, «Μυστικό»

Είναι ψυχές πλασμένες από μάρμαρο

κι άλλες από χαμόγελο, είτε πόνο,

–κι είναι και μια πλασμένη από τριαντάφυλλα,

όμως, εκείνη, δεν τη φανερώνω!

Πόσο η καρδιά μου θα ’τρεμε, αν την έλεγα!

Βάνω μια κλειδαριά γερή στο στόμα!

Τόσοι σοφοί που βρίσκονται τριγύρω μου

και δεν τη μάντεψε κανείς, ακόμα;

Είναι ψυχές πλασμένες από κρύσταλλο

κι άλλες ψυχές με κλάματα έχουν γίνει.

– κι είναι και μια πλασμένη από ροδόσταμο·

μα δε θα σας την πω, ποτέ μου, εκείνη!

Όρκο έβαλα να μην την πω, ως τον τάφο μου,

μα πάλι... ποιος ξέρει... –καμιάν ώρα...

Κάτι μου καίει τα χείλη μου! Καλύτερα

να κλείσω το τραγούδι μου από τώρα.
πηγή

 

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης (Αθήνα, 1888 – Αθήνα, 1944) ήταν Έλληνας ποιητής του μεσοπολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Παπαδοπούλου, ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη. Άρχισε να γράφει ποιήματα από παιδί. Έζησε για περισσότερα από 40 χρόνια στο διώροφο νεοκλασικό της οικογένειάς του κάτω από τον λόφο του Στρέφη, στην Αθήνα. Εκεί έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του ποιητικού έργου του αλλά και εκεί αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιανουαρίου 1944, φτωχός και καταπονημένος από τα ναρκωτικά. Η κηδεία του έγινε με έρανο των φίλων του. Εκτός από ποιήματα, έγραψε επίσης πάνω από 100 πεζογραφήματα, πολλές δεκάδες διηγήματα, καθώς και επιφυλλίδες και κριτικά και αισθητικά κείμενα. Το έργο του βρίσκεται διασκορπισμένο σε περιοδικά και εφημερίδες. Η μοναδική του ποιητική συλλογή δημοσιεύτηκε το 1939, ενώ μετά τον θάνατό του, ο Άρης Δικταίος εξέδωσε, το 1964, τα ποιήματά του. [Βιογραφία]