Γιώργος Σεφέρης, «Κράτησα τη ζωή μου»

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,

δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ ψίθυροι

σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη

σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια

σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών

κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια

ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν

εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος

πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.