Κώστας Πατίνιος, «Πόδια πινέλα»

Όταν τρέχω, συχνά περνά από το μυαλό μου η εικόνα πως τα πόδια μου
είναι πινέλα και ο δρόμος ένας τεράστιος καμβάς.
Τι ζωγραφιά, άραγε, θα σχημάτιζαν τα βήματά μου;

Κάθε μέρα, τόσα χρόνια, χιλιάδες χιλιόμετρα, ποια σχήματα θα
δημιουργούσαν, τι ζωγραφιά θα έφτιαχναν; Θα ξεχώριζε η
διαλειμματική προπόνηση, το long slow distance, το χαλάρωμα;
Πώς, άραγε, θα φαίνονταν τα σημεία της «ζωγραφιάς» τις μέρες που δεν
ήμουν συναισθηματικά καλά, που ήμουν κουρασμένος, χαρούμενος,
άρρωστος, πώς όταν το γαλακτικό οξύ μπλόκαρε τους μύες μου;

Σήμερα δεν έτρεχα με πόδια πινέλα,
δεν άφηνα χρώμα στο πέρασμά μου.
Σήμερα είχα την άκρη μιας κλωστής δεμένη στο ένα πόδι
και ξετυλιγόταν καθώς έτρεχα.

Μεγάλωσα πιο γρήγορα από όσο τρέχω.
Βλέπω τα πράγματα να αλλάζουν γύρω μου και φοβάμαι.
Ίσως γι’ αυτό θυμήθηκα το νήμα και το μύθο της Αριάδνης.
Ίσως γι’ αυτό έδεσα νοερά στο πόδι το νήμα, να μη χαθώ…
~

από τη συλλογή Κουνήσου μούχλα, Eκδ. Αρμίδα, 2014

Ευχαριστώ την Αγγελική που μου έστειλε το ποίημα

Ο Κώστας Πατίνιος γεννήθηκε το 1971 στη Λευκωσία. Είναι παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών. Εργάζεται ως λειτουργός σε ίδρυμα με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Είναι δρομέας μεγάλων αποστάσεων και τρέχει σε αγώνες από πέντε μέχρι εκατόν πέντε χιλιόμετρα. Γράφει μικρά διηγήματα και ποιήματα.
Τίτλοι βιβλίων: Είναι μέρες που αναπνέω τη σιωπή τους (2011). Δρόμου δρώμενα (2012). Kουνήσου μούχλα (2014). Θέα από μπαλκόνι Διηγήματα (2018). Όσα ξέφυγαν της σιωπής (Αρμίδα 2021).

Η ιστοσελίδα του ποιητή patinios.wordpress.com