Κώστας Βάρναλης, «Ιστορία»

Ως εδώ και σταμάτησε, δίχως να φτάσει.
Δε λιμπίζεται πια κι ας μην έχει χορτάσει.
Κοπαδιάρικα πλήθη μπροστά προχωράνε...
Δε λυπάσαι κι ελπίζεις, φτωχέ βετεράνε!

Χωρίς όνομ', αλόγιστ’ ανέμου σαρίδια,
με την ίδια κοψιά και τη γνώμη την ίδια...
Απ’ αυτούς κάποιαν άνοιξ’ η μπόρα θα `ρθει
πρώτη σκέψη κι απόφαση, πρώτο σπαθί!

Ήσουν όμοια και συ στα παιδιάτικα χρόνια,
την παρούσα στιγμή τη θαρρούσες αιώνια,
μα σαν είχες το νόημα του κόσμου συλλάβει,
το διαλάλησες τίμια ν’ ακούσουν οι σκλάβοι.

Τις φορές, που ο δεμένος πετάχτηκε απάνου
με τα δόντια να κόψει του ξένου τυράννου
το λυτάρι, δεμένος βρισκότανε πάλι.
Τονε δένανε τρίδιπλα οι ντόπιοι μεγάλοι.

Τώρα η νύχτα τελειώνει... Παθοί και μαθοί
ξέρουν, όταν η μάχ’ η μεγάλη δοθεί,
για να μην ξανάχάσουνε τη λευτεριά τους,
θ’ αφανίσουνε πρώτα τα ντόπια θεριά τους.
~
 από την ποιητική συλλογή Ελεύθερος κόσμος (1965)

 

 O Κώστας Βάρναλης (Μπουργκάς, 1884 – 1974) ήταν λογοτέχνης. Είναι γνωστός κυρίως για τα ποιήματά του, αλλά έγραψε επίσης αφηγηματικά έργα, κριτική και μεταφράσεις. Τιμήθηκε το 1959 με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν. [Βιογραφία]