(1).jpg)
.png)
Έχει ξεχάσει ποια είναι -
το όνομα της, την καταγωγή της, τους προγόνους της,
το τόπο της, την πόλη της, τον προορισμό της.
Έχει ξεχάσει το λόγο, το αιτιατό.
Ένα κενό – ένα βαθύ χάσμα.
Ένα άδειο σώμα που ανατριχιάζει,
που η καρδιά του ξεσκίζει τη σάρκα
και κάθε σκέψη συκοφαντεί τη λογική.
Κάθε σκέψη προπονεί την κοσμική αντίληψη -
μια σκέψη που τρέμει
που γεννάει τον φόβο
κι ο φόβος τρώει-κατασπαράζει
τη λογική.
Κάθε τι γνώριμο πεθαίνει.
Μια αίσθηση επεξεργασμένη
από έναν άρρωστο νου.
Ξημερώματα
Το θολό φως του ουρανού ξυπνάει το δωμάτιο.
Ένα ανδρόγυνο κομμένο στη μέση
Ο άνδρας κοιμάται- γυμνός
με ανοιχτό το στήθος του.
Η γυναίκα ανοίγει τα μάτια της
τυφλώνεται από το φως
το πρώτο φως της ημέρας.
Έχει ξεχάσει τι θέλει να κάνει στη ζωή της
Ένα κενό
Μια απόλυτη στιγμή ματαιότητας
Όλα φαντάζουν παράλογα.
Οι λέξεις γλιστράνε πάνω στα πόδια της
κομματιάζουν τις φλέβες της
και τα πόδια της τρέμουνε.
“Το σώμα της”
Τα δάχτυλά της ιδρώνουν
η γλώσσα της στεγνώνει
Θα περάσει το βαθύ σκοτάδι
Θα κυλιστεί στο πάτωμα
Θα το πιούνε οι σανίδες
Δεν διαρκεί
Η καρδιά της Το στέρνο της
Το στήθος της Οι πνεύμονές της
Η κοιλιά της Τα έντερά της
Τα δάχτυλά της Οι φτέρνες της
Ησυχάζουν
το όνομα της, την καταγωγή της, τους προγόνους της,
το τόπο της, την πόλη της, τον προορισμό της.
Έχει ξεχάσει το λόγο, το αιτιατό.
Ένα κενό – ένα βαθύ χάσμα.
Ένα άδειο σώμα που ανατριχιάζει,
που η καρδιά του ξεσκίζει τη σάρκα
και κάθε σκέψη συκοφαντεί τη λογική.
Κάθε σκέψη προπονεί την κοσμική αντίληψη -
μια σκέψη που τρέμει
που γεννάει τον φόβο
κι ο φόβος τρώει-κατασπαράζει
τη λογική.
Κάθε τι γνώριμο πεθαίνει.
Μια αίσθηση επεξεργασμένη
από έναν άρρωστο νου.
Ξημερώματα
Το θολό φως του ουρανού ξυπνάει το δωμάτιο.
Ένα ανδρόγυνο κομμένο στη μέση
Ο άνδρας κοιμάται- γυμνός
με ανοιχτό το στήθος του.
Η γυναίκα ανοίγει τα μάτια της
τυφλώνεται από το φως
το πρώτο φως της ημέρας.
Έχει ξεχάσει τι θέλει να κάνει στη ζωή της
Ένα κενό
Μια απόλυτη στιγμή ματαιότητας
Όλα φαντάζουν παράλογα.
Οι λέξεις γλιστράνε πάνω στα πόδια της
κομματιάζουν τις φλέβες της
και τα πόδια της τρέμουνε.
“Το σώμα της”
Τα δάχτυλά της ιδρώνουν
η γλώσσα της στεγνώνει
Θα περάσει το βαθύ σκοτάδι
Θα κυλιστεί στο πάτωμα
Θα το πιούνε οι σανίδες
Δεν διαρκεί
Η καρδιά της Το στέρνο της
Το στήθος της Οι πνεύμονές της
Η κοιλιά της Τα έντερά της
Τα δάχτυλά της Οι φτέρνες της
Ησυχάζουν
Η Σίσσυ Δουτσίου είναι ηθοποιός και ποιήτρια. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε Αστροφυσική στο University of Sussex στο Brighton της Αγγλίας και φοίτησε στη δραματική σχολή Δήλος της Δ.Χατούπη. Eίναι ιδρυτικό μέλος του +Ινστιτούτου [ Πειραματικών Τεχνών ]. Συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο. Πρωταγωνίστησε σε θεατρικές παραστάσεις. Έχουνε γίνει αφιερώματα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο για το καλλιτεχνικό της έργο και την παρουσία της στο θέατρο. Ποιήματά της έχουν παρουσιαστεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και έχει συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις και φεστιβάλ. Τίτλοι βιβλίων: Η Ηδονοβλεψίας (Κενότητα, 2018). Ω! Απόκρυφον (Κενότητα, 2018). Ένδοξες Μέρες (Κενότητα, 2018). Προσβολή Δημοσίας Αιδούς (Κενότητα, 2018). Μυθολογικά Τέρατα (Κενότητα, 2021).
