(1).jpg)
.png)
Πρώτο λουλούδι καστανιάς που υψώνεται όμοια μ’ αυγό
μες στο κεφάλι των μεταλλικών ανθρώπων
σκληρό σαν προκυμαία
όταν
μες στη βροχή μελάνης που με διαπερνά με καθρέφτες
τα μάτια σου μαγικά σα δέντρο σφαγμένο
κράζουν σ’ όλους τους τόνους
Είμαι η Ρόζα
σ’ αγαπώ όπως η αλλοτινή φτέρη αγαπά την πέτρα που την έκαμε εξίσωση
σ’ αγαπώ μ’ όλες μου τις δυνάμεις
σ’ αγαπώ σαν κόκκινη σόμπα μες σε σπήλαιο
Ας με ξεσχίσει το φόρεμά σου από συρματόπλεγμα
με μέγα κρότο πιατικών που πέφτουνε σε σκάλα
σ’ αγαπώ σαν αυτί που το ’χει πάρει ο άνεμος
που σφυρίζει Περίμενε
Περίμενε το σίδερο να κάψει το πουκάμισο της δρόσου
για να κάμει ν’ ανθίσει η αντανάκλαση του κρυστάλλου που κρύβεται μες σε συρτάρι
Περίμενε τη σαπουνόφουσκα
αφού σκάσει σαν τσάρος των τυφλοπόντικων
που ποτέ δε θα σκεπάσουν τους αγαπημένους ώμους
ν’ αναγεννηθεί μες στη σκόνη τη σκοτωμένη από τον ήλιο που έγινε γαλάζιος
και που εγώ τον παραφυλάω από την κλειδαρότρυπα
τη μαλλιαρή
την παγωμένη
της φυλακής των πολικών λειχήνων όπου μ’ έχεις έγκλειστο
Περίμενε υιέ άλατος
περίμενε οίνε της βραχώδους ακτής που μόλις συνέτριψε μιαν αιγίδα
περίμενε άντερο φωσφόρου που δε σκέφτεται παρά τις πυρκαγιές των δασών περίμενε
Περιμένω
~
από το βιβλίο Απαγορεύεται η αφισοκόλλησις και άλλα ποιήματα, Εκδ. Ύψιλον, 2007.
σε μετάφραση Σωτήρη Λιόντου και Νίκου Σταμπάκη
πηγή
μες στο κεφάλι των μεταλλικών ανθρώπων
σκληρό σαν προκυμαία
όταν
μες στη βροχή μελάνης που με διαπερνά με καθρέφτες
τα μάτια σου μαγικά σα δέντρο σφαγμένο
κράζουν σ’ όλους τους τόνους
Είμαι η Ρόζα
σ’ αγαπώ όπως η αλλοτινή φτέρη αγαπά την πέτρα που την έκαμε εξίσωση
σ’ αγαπώ μ’ όλες μου τις δυνάμεις
σ’ αγαπώ σαν κόκκινη σόμπα μες σε σπήλαιο
Ας με ξεσχίσει το φόρεμά σου από συρματόπλεγμα
με μέγα κρότο πιατικών που πέφτουνε σε σκάλα
σ’ αγαπώ σαν αυτί που το ’χει πάρει ο άνεμος
που σφυρίζει Περίμενε
Περίμενε το σίδερο να κάψει το πουκάμισο της δρόσου
για να κάμει ν’ ανθίσει η αντανάκλαση του κρυστάλλου που κρύβεται μες σε συρτάρι
Περίμενε τη σαπουνόφουσκα
αφού σκάσει σαν τσάρος των τυφλοπόντικων
που ποτέ δε θα σκεπάσουν τους αγαπημένους ώμους
ν’ αναγεννηθεί μες στη σκόνη τη σκοτωμένη από τον ήλιο που έγινε γαλάζιος
και που εγώ τον παραφυλάω από την κλειδαρότρυπα
τη μαλλιαρή
την παγωμένη
της φυλακής των πολικών λειχήνων όπου μ’ έχεις έγκλειστο
Περίμενε υιέ άλατος
περίμενε οίνε της βραχώδους ακτής που μόλις συνέτριψε μιαν αιγίδα
περίμενε άντερο φωσφόρου που δε σκέφτεται παρά τις πυρκαγιές των δασών περίμενε
Περιμένω
~
από το βιβλίο Απαγορεύεται η αφισοκόλλησις και άλλα ποιήματα, Εκδ. Ύψιλον, 2007.
σε μετάφραση Σωτήρη Λιόντου και Νίκου Σταμπάκη
πηγή
Ο Benjamin Péret γεννήθηκε το 1899 στο Rezé της Δυτικής Γαλλίας. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής, αλλά, σύντομα, διέκοψε τη φοίτησή του και κατετάγη στο γαλλικό στρατό. Έγινε μέλος του καλλιτεχνικού ρεύματος του ντανταϊσμού, από το οποίο αποχώρησε, λίγο αργότερα, για να συμμετάσχει στην ίδρυση του κινήματος του σουρεαλισμού. Το 1921 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Le Passager du transtlantique. Υπήρξε συνιδρυτής και διευθυντής του περιοδικού La Révolution Surréaliste. Το 1925 προσχώρησε στο γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Το 1929 μετανάστευσε στη Βραζιλία, απ’ όπου απελάθηκε, δύο χρόνια αργότερα, λόγω της συμμετοχής του στην ίδρυση της τροτσκιστικής Βραζιλιάνικης Κομμουνιστικής Ένωσης. Στη συνέχεια, έλαβε μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο στο πλευρό των δημοκρατικών δυνάμεων και φυλακίστηκε. Μετά την απελευθέρωσή του, εγκαταστάθηκε για επτά χρόνια στο Μεξικό. Πέθανε το 1959 στο Παρίσι.
