(1).jpg)
.png)
Άκουσες την κραυγή του πετεινού στον αέρα,
πίσω απ’ τα τείχη, πάνου απ’ τους πύργους
τους κρύους, από ένα φως που το αγνοούσες,
κραυγήν αιφνίδια ζωής, όμως και βούισμα
φωνών μες στα κελιά και κάλεσμα πουλιών,
που λες περιπολούν προτού η αυγή ροδίσει.
Και δεν είπες για σένα ούτε ένα λόγο.
Ήσουνα τώρα στης γοργής μαγείας τον κύκλο.
Κι έμειναν άφωνοι ο ερωδιός και η αντιλόπη,
αφανισμένοι από του κακού καπνού την εισπνοή,
φυλαχτά ενός καινούριου κόσμου που εγεννήθη.
Και πέρναε το γλυκό φεγγάρι του Φλεβάρη,
σάμπως χυτό πάνου στη γης, μα για σε σχήμα
της μνήμης, που η βαθιά σιωπή της το ‘χε ανάψει.
Και τώρα ειρηνικά, μέσα απ’ τα κυπαρίσσια
του βράχου κι εσύ πας· κι εδώ η οργή ησυχάζει,
στη χλωρασιά των νέων παιδιών πόχουν πεθάνει
κι είναι σχεδόν χαρά η παλιά συμπόνια.
~
Μετάφραση: Κούλης Αλέπης
πηγή
Ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (Modica 20 Αυγούστου 1901 - Αμάλφι 14 Ιουνίου 1968) ήταν Ιταλός ποιητής με ελληνική καταγωγή. Η γιαγιά του, το γένος Παπανδρέου, καταγόταν από την Πάτρα. Το 1917 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα, έμεινε σε πολλές ιταλικές πόλεις όπως το Μιλάνο, την Ρώμη, την Φλωρεντία όπου και παντρεύτηκε. Στις πόλεις αυτές γνωρίστηκε και με τους μεγαλύτερους Ιταλούς συγγραφείς της εποχής. Το 1945 έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνεται και η ενότητα επτά ποιημάτων με τον τίτλο "Dalla Grecia" ("Από την Ελλάδα"), από μια ταξιδιωτική περιήγησή του στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1956. Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας ενώ κέρδισε και τα βραβεία Premio San Babila (1950), Premio Etna-Taormina (1953), Premio Viareggio (1958). Πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν και στα ελληνικά. Πέθανε το 1968 από εγκεφαλική αιμορραγία.
πίσω απ’ τα τείχη, πάνου απ’ τους πύργους
τους κρύους, από ένα φως που το αγνοούσες,
κραυγήν αιφνίδια ζωής, όμως και βούισμα
φωνών μες στα κελιά και κάλεσμα πουλιών,
που λες περιπολούν προτού η αυγή ροδίσει.
Και δεν είπες για σένα ούτε ένα λόγο.
Ήσουνα τώρα στης γοργής μαγείας τον κύκλο.
Κι έμειναν άφωνοι ο ερωδιός και η αντιλόπη,
αφανισμένοι από του κακού καπνού την εισπνοή,
φυλαχτά ενός καινούριου κόσμου που εγεννήθη.
Και πέρναε το γλυκό φεγγάρι του Φλεβάρη,
σάμπως χυτό πάνου στη γης, μα για σε σχήμα
της μνήμης, που η βαθιά σιωπή της το ‘χε ανάψει.
Και τώρα ειρηνικά, μέσα απ’ τα κυπαρίσσια
του βράχου κι εσύ πας· κι εδώ η οργή ησυχάζει,
στη χλωρασιά των νέων παιδιών πόχουν πεθάνει
κι είναι σχεδόν χαρά η παλιά συμπόνια.
~
Μετάφραση: Κούλης Αλέπης
πηγή
Ο Σαλβατόρε Κουαζίμοντο (Modica 20 Αυγούστου 1901 - Αμάλφι 14 Ιουνίου 1968) ήταν Ιταλός ποιητής με ελληνική καταγωγή. Η γιαγιά του, το γένος Παπανδρέου, καταγόταν από την Πάτρα. Το 1917 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα, έμεινε σε πολλές ιταλικές πόλεις όπως το Μιλάνο, την Ρώμη, την Φλωρεντία όπου και παντρεύτηκε. Στις πόλεις αυτές γνωρίστηκε και με τους μεγαλύτερους Ιταλούς συγγραφείς της εποχής. Το 1945 έγινε μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Μεταξύ των έργων του περιλαμβάνεται και η ενότητα επτά ποιημάτων με τον τίτλο "Dalla Grecia" ("Από την Ελλάδα"), από μια ταξιδιωτική περιήγησή του στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1956. Το 1959 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας ενώ κέρδισε και τα βραβεία Premio San Babila (1950), Premio Etna-Taormina (1953), Premio Viareggio (1958). Πολλά βιβλία του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν και στα ελληνικά. Πέθανε το 1968 από εγκεφαλική αιμορραγία.
