Βασίλης Στεριάδης, «το συγκρότημα ή το τελευταίο και δυνατότερο»

Φτωχέ μου κόκορα δολοφονημένε. Ήταν η αγάπη μου
μικρή και σακατεύτηκε όχι από λουλούδια. Εαρινή
σα γκόμενα την πήρε η νύχτα. Πολύ αργότερα ονειρεύτηκα
ότι κοιμάμαι αγκαλιά μ' ένα μαύρο σόλεξ κι ακόμα έξω από τη
νύχτα
ένας μεγάλος κόσμος ηλιοτρόπια. Έρωτας ήταν πιθανόν
μες στα κυπαρίσσια πέρα απ' την άσφαλτο. Έφευγα για το

δάσος.

Το δάσος ήταν άλλο πράμα. Ανέβηκε
ήσυχα ο πατέρας μου με το γραμμόφωνο. Γιατί γράφεις πάλι,
μου έλεγε· είπες θα σταματήσεις, με ξεγέλασες.
Εγώ τελείωνα. Γύρω μου σαλιγκάρια, χώματα
και τενεκέδες από το άλλο οικόπεδο, υγρά
κι απόκοσμα. Κάποτε η Μαρία, φωτεινή, φιλέρημη,
φτερό, φυσικά χορεύοντας. Και κατάλαβα πως έβγαινα
απ' το ποίημα, γινόμουν η ιστορία του γίγαντα
Νεμρώδ και της αγαπημένης του.
Ένα άλλο απόγευμα ήρθε ο περίφημος Βενιαμίν, πείσμωνε
του σκασμού που ήτανε κρίμα κι άδικο, τέτοιο παιδί.
ου έλεγα ψέματα ότι μοίραζα τα λουλούδια κοροϊδεύοντας την
αρραβωνιαστικιά μου
στην ίδια πόλη σε περαστικούς εις μνήμην της.
Δεν είναι λουλούδια, μου είπε. Έφυγε θυμωμένος
μέσα από τα συγκροτήματα σφυρίζοντας,
αλλιώτικος από το βιβλίο μου.
~
από τη συλλογή Ιδιωτικό Αεροπλάνο (1971)

πηγή

Ο Βασίλης Στεριάδης γεννήθηκε στο Βόλο το 1947. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος στην Αθήνα. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Ο κ. Ίβο (1970), Το ιδιωτικό αεροπλάνο (1971), Έξη Ποιητές (Ιδιωτική Έκδοση/1971), Ντικ ο χλομός (1976), Το χαμένο κολιέ (1983), Ο προπονητής παίκτης (1992), Χριστούγεννα της ισοπαλίας (2002), και το πεζογράφημα Η κατηγορία Α1 (1979). Έγραψε κριτικές για ποίηση σε περιοδικά και στην εφημερίδα "Η Καθημερινή". Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα ιταλικά. Πέθανε στην Αθήνα, στις 16 Απριλίου 2003.