(1).jpg)
.png)
Και ήθελα να φύγω με τα λεφτά μου
ή τη ζωή μου.
Φασαρίες και μή φασαρίες.
Θα ανεβάσης πυρετό.
Τι γυρεύεις όταν τρέχης Αθήνα – Πειραιά
και τανάπαλιν – τούμπαλιν;
Να μου αγοράσης μήπως καμμία κοπέλα
ή τη ζωή μου.
Φασαρίες και μή φασαρίες.
Θα ανεβάσης πυρετό.
Τι γυρεύεις όταν τρέχης Αθήνα – Πειραιά
και τανάπαλιν – τούμπαλιν;
Να μου αγοράσης μήπως καμμία κοπέλα
καμμιά πέτσινη φιλενάδα;
Τα μεγάλα σου πόδια χρειάζονται πέταλα
σαν του πατέρα μου.
Μοναξιές από τις μεγάλες μοναξιές σου
δεν υπάρχει κανείς
ξεφτιλίστηκες. Μαθητή Μιχαήλ
ποιόν θα κεράσω φωτεινή μπύρα
που φέρνει γρουσουζιά;
Θα ήσουν κίτρινη στην παλιά σου παρέα
κοιμήσου τώρα πιο ήσυχη
όπως στο μεγάλο παγοποιείο.
Είσαι μια όμορφη κοπέλα
με τη μύτη προς το έλεος της γης
σα να ψάχνης για πετρέλαιο.
Γιατί δεν φεύγεις κι εσύ όπως οι φίλες σου;
Θα περάση να σε πάρη το σπίτι σου;
Θα περάση μήπως κανένα ταξί;
Τί άλλο θα περάση;
Ένα τραίνο που φεύγει πολύ μακριά
μια γυναίκα γάτα μου είπε:
Χρόνια πολλά και πολλά φιλιά
να προσέχης τα τραίνα που φεύγουν μακριά
και γίνονται γάτες. Έχεις δύο λεπτά
για να μαυρίσης, δύο γαλλικά μέτρα δικά σου
πεθαμένος εφ’ όρου ζωής.
Με απαλά νύχια θα περάσης τη βαθειά πόρτα.
Αλλά μη βήχης
θα χαλάσης το κοστούμι σου
θα χαλάσης το πάρτυ με τους λοξούς
κοιμήσου μόνο και μη σηκώνεσαι με τίποτα
ούτε με ηλεκτρική σφαλιάρα
ούτε με όλον τον τσιγαρόβηχα της Αθήνας.
Έτσι θα ξαναπετάξης μέχρι την εταιρία ουρανού
και θα φέρης το μεγάλο εισιτήριο για βαθειά
και μικρότερα εισιτήρια – αγγούρια
ούτε για ταλέντα
ούτε για σινεμά
ούτε για το ξενοδοχείο του Μάρκου.
Γιατί ξέρεις το βάθος, το κόκκινο νούμερο
και στο βάθος αλλάζουν φανέλες οι ψυχές
“φόρεμα μείνε αόρατο για κείνον”
πεθαμένος ξανά και ξανά
το πρωί θα είσαι ήρεμος
αλλά πρόσεξε το βράδυ.
~
Τα μεγάλα σου πόδια χρειάζονται πέταλα
σαν του πατέρα μου.
Μοναξιές από τις μεγάλες μοναξιές σου
δεν υπάρχει κανείς
ξεφτιλίστηκες. Μαθητή Μιχαήλ
ποιόν θα κεράσω φωτεινή μπύρα
που φέρνει γρουσουζιά;
Θα ήσουν κίτρινη στην παλιά σου παρέα
κοιμήσου τώρα πιο ήσυχη
όπως στο μεγάλο παγοποιείο.
Είσαι μια όμορφη κοπέλα
με τη μύτη προς το έλεος της γης
σα να ψάχνης για πετρέλαιο.
Γιατί δεν φεύγεις κι εσύ όπως οι φίλες σου;
Θα περάση να σε πάρη το σπίτι σου;
Θα περάση μήπως κανένα ταξί;
Τί άλλο θα περάση;
Ένα τραίνο που φεύγει πολύ μακριά
μια γυναίκα γάτα μου είπε:
Χρόνια πολλά και πολλά φιλιά
να προσέχης τα τραίνα που φεύγουν μακριά
και γίνονται γάτες. Έχεις δύο λεπτά
για να μαυρίσης, δύο γαλλικά μέτρα δικά σου
πεθαμένος εφ’ όρου ζωής.
Με απαλά νύχια θα περάσης τη βαθειά πόρτα.
Αλλά μη βήχης
θα χαλάσης το κοστούμι σου
θα χαλάσης το πάρτυ με τους λοξούς
κοιμήσου μόνο και μη σηκώνεσαι με τίποτα
ούτε με ηλεκτρική σφαλιάρα
ούτε με όλον τον τσιγαρόβηχα της Αθήνας.
Έτσι θα ξαναπετάξης μέχρι την εταιρία ουρανού
και θα φέρης το μεγάλο εισιτήριο για βαθειά
και μικρότερα εισιτήρια – αγγούρια
ούτε για ταλέντα
ούτε για σινεμά
ούτε για το ξενοδοχείο του Μάρκου.
Γιατί ξέρεις το βάθος, το κόκκινο νούμερο
και στο βάθος αλλάζουν φανέλες οι ψυχές
“φόρεμα μείνε αόρατο για κείνον”
πεθαμένος ξανά και ξανά
το πρωί θα είσαι ήρεμος
αλλά πρόσεξε το βράδυ.
~
Ο Βασίλης Στεριάδης γεννήθηκε στο Βόλο το 1947. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος στην Αθήνα. Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: Ο κ. Ίβο (1970), Το ιδιωτικό αεροπλάνο (1971), Έξη Ποιητές (Ιδιωτική Έκδοση/1971), Ντικ ο χλομός (1976), Το χαμένο κολιέ (1983), Ο προπονητής παίκτης (1992), Χριστούγεννα της ισοπαλίας (2002), και το πεζογράφημα Η κατηγορία Α1 (1979). Έγραψε κριτικές για ποίηση σε περιοδικά και στην εφημερίδα "Η Καθημερινή". Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα ιταλικά. Πέθανε στην Αθήνα, στις 16 Απριλίου 2003.
