Άντζελα Γεωργοτά, «Θηλιές»

Πρέπει τα χέρια μου να μάθουν να διπλώνουν τις πετσέτες
και να ντύνουν προσεκτικά
τον μικρό, ευαίσθητο λαιμό σου.
Τα μάτια μου να είναι πάντα ανοιχτά πρέπει
και να κοιτώ τι θα μου πεις,
πώς σκλάβα σου θα γίνω σε κάθε προσδοκία.
Πρέπει
να φτιάχνω κάθε μέρα τις ιδανικές συνθήκες,
ρούχα να απλώνω,
να πλένω την αυλή
και να φορώ δαντελωτή κορδέλα.
 
Να πλάθω με τη φαντασία πρέπει παραμύθια,
δράκους να κυνηγώ στα όνειρά σας.
Να συλλαβίζω με αργό ρυθμό το τέλος
από τα τραγούδια
και να κεντώ
τη θλίψη
με της άνοιξης τα χρώματα.
Πρέπει
να είμαι κάθε μέρα εδώ
με αφή και ακοή,
οσμή, γεύση και όραση,
να θρυμματίζω το κακό
και να γεμίζω κόκκινες τις σελίδες.
Πρέπει.
Κι αν αποτύχω;
(Θηλιά τα πρέπει
στην καρδιά.)

~
πηγή - απαγγελία της ποιήτριας

Γεννήθηκα στην Κέρκυρα το 1977. Σπούδασα στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, στο τμήμα της Ελληνικής Φιλολογίας. Εργάζομαι στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως φιλόλογος από το 2003. Ποιήματά μου έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα Αυγή, στα λογοτεχνικά περιοδικά Θευθ, Μανδραγόρας, Δίοδος, Παρέμβαση, Οδός Πανός και σε ηλεκτρονικές ιστοσελίδες, ενώ έχω βραβευτεί σε ποιητικούς διαγωνισμούς. Το 2017 ολοκλήρωσα τη φοίτησή μου στο μεταπτυχιακό «Δημιουργικής Γραφής» του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Φοίτησα επίσης κατά το ακαδημαϊκό έτος 2019-20  στο μεταπτυχιακό του τμήματος Αρχειονομίας, Βιβλιοθηκονομίας & Μουσειολογίας με τίτλο «Διαχείριση και Ανάδειξη Πολιτιστικής Πληροφορίας» και βρίσκομαι στην εκπόνηση της διπλωματικής μου εργασίας. Παράλληλα από το 2008 σκηνοθετώ και επιμελούμαι μαθητικές παραστάσεις.

Τίτλοι βιβλίων: Στην πιθανότητα  στηρίζεται η αγάπη (2016). Το ανεπίδοτο της συντριβής (2017). Γώγου και Σέξτον. Η απόσταση που τις ενώνει (2020). Της μοναξιάς θαλλόφυτα (2021).