Κώστας Καρυωτάκης, «Νυχτερινοί αντίλαλοι»

Μαύρη νυχτιά. Αντιλαλούν οι λαγκαδιές, τα βράχια,
ένα τραγούδι θλιβερό απλώνεται ως πέρα
και τρομαγμένα γέρνουνε τα κίτρινα τα στάχυα.
Θρηνεί του τσοπανόπουλου η γέρικη φλογέρα.

Το κάθε τι βουβάθηκε. Και των δενδρών τα φύλλα,
που τα χαϊδεύει απαλά κάθε πνοή τ' αγέρα,

αργοκινούνται - τα 'πιασε, θαρρείς, ανατριχίλα.
Θρηνεί του τσοπανόπουλου η γέρικη φλογέρα.

Μα ξάφνου εσκορπίστηκε χαρούμενο τραγούδι.
Το φεγγαράκι έλαμψε - θαρρείς πως είναι μέρα -
κ' έχυσ' αιθέρια ευωδιά το κάθε 'να λουλούδι.
Με χαρωπό παίζει σκοπό η άστατη φλογέρα.

Ω, τι τραγούδι θεϊκό, ολόγεμο ελπίδες!
Ολόφωτη, ολόλαμπρη προβάλλει, χρυσοφτέρα,
καταστόλιστη η χαρά με γελαστές αχτίδες.
Με χαρωπό παίζει σκοπό η άστατη φλογέρα.

Για μια στιγμή ακούστηκε, της δυστυχιάς σημάδι,
του γκιώνη η πένθιμη λαλιά, άγρια σαν φοβέρα,
και η χαρά εχάθηκε στης νύχτας το σκοτάδι.
Από το φόβο σώπασε η δόλια η φλογέρα.
~
Εφηβικοί Στίχοι (1913-1916)

Καρυωτάκης, Τα Ποιήματα (1913-1928). Επιμέλεια Γ. Π. Σαββίδης, Νεφέλη, 1992