Μαρία Τσολιά, «Νυχτερινές στέγες»

Θέλησα να αλλάξω
τη μοίρα των πουλιών
που κρατούσα δεμένα
στο χέρι με κλωστή
να γίνουν οι ψυχές μας
σήματα καπνού
και τα κορμιά μας

σκόρπια στάχτη
πάνω σε νυχτερινές στέγες

    μα είπες
    ας το ξεχάσουμε.

~
από τη συλλογή Όσο κόκκινο μου αρνήθηκες, εκδ. Οσελότος, 2013
πηγή

Η Μαρία Τσολιά γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1966 στην Άρτα. Σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Η μεταπτυχιακή της εργασία στη Νεοελληνική Φιλολογία από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης αφορά στην εικονοθεσία στο έργο του Νίκου Καββαδία. Εργάστηκε επί αρκετά έτη ως Γραμματεύς Διευθύνσεως και Σύμβουλος σε θέματα Ανθρωπίνων Πόρων. Την τελευταία δεκαπενταετία εργάζεται στον ευαίσθητο χώρο της Μετανάστευσης. Το 2013 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή “Όσο κόκκινο μου αρνήθηκες” από τις εκδόσεις Οσελότος. Το 2015 εκδόθηκε η ποιητική συλλογή “Συναληθεύουσα” από τις εκδόσεις Ιωλκός.