Φραντζέσκα Άβερμπαχ, «Ψυχάναλυση»

Ο ψυχαναλυτής μου
Έχει μαύρους τοίχους

Κάθε που του χτυπώ την πόρτα
Θέλω να φύγω

Κάθε που τον συναντώ
Κουβαλώ λευκές κιμωλίες
Και συγγράφω

Κείνος με κοιτά απορημένος
Σα να δραπέτευσα
Απ’ τα λουκέτα της φθοράς

Όλο με κοιτά
Που δε τον κοιτώ
Και θέλω να φύγω

Καμιά φορά
Θέλω να φυτέψω
Ένα πιστόλι
Σκοτώνοντάς του
Τη γνώση του
Για μένα

Ο ψυχαναλυτής μου
Κάνει δοσοληψίες ανόητων φαρμάκων
Τα έχω δει να παίζουν κρυφτό
Πίσω απ΄ τα σκοτεινά βιβλία του

Έχει απλώσει έναν πίνακα ζωγραφικής
Έναν ήλιο με πορτοκαλί φτερά
Τι ειρωνεία!
Δε μοιάζω εγώ με ήλιο;

Πολλές φορές
Μου μιλά άσχημα
Φωνάζει
Που κάνω κούνια μπέλα το κορμί μου
Με καθίζει στο παράθυρο
Να δω τους γυμνούς ουρανούς.
Και ερωτώμαι.
Δεν είμαι εγώ ένας ουρανός;

Τι όνειδος! Να συναγελάζομαι με έναν γκρι χιονάνθρωπο.

Δεν είμαι ασθενής κανενός.

πηγή

Η Φραντζέσκα Άβερμπαχ γεννήθηκε το 1987 στην Αθήνα και έκανε παιδαγωγικές σπουδές. Μελέτησε ποίηση στο εργαστήρι του ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος. Συμμετείχε στην συντακτική ομάδα των εκδόσεων Μανδραγόρας. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή: Aπώλειες, Θράκα, 2019. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.