Χαρτ Κρέιν (Harold Hart Crane), «Θρύλος»

Σιωπηλές, σαν τον καθρέφτη, πλάι μου
Βυθίζονται οι πραγματικότητες στη σιωπή…
Δεν είμαι έτοιμος για μεταμέλεια∙
Ούτε για ν’ αντιπαρατεθώ στις τύψεις μου. Γιατί η νυχτοπεταλούδα
Δεν ενδίδει περισσότερο απ’ ότι η ακίνητη
Ικέτιδα φλόγα. Και τρεμάμενα
Στις λευκές νιφάδες που πέφτουν
Είναι τα φιλιά,--
Το μόνο που αξίζει κάθε παραχώρηση.

Πρέπει να το μάθει κανείς—
Αυτό το σκίσιμο στα δύο, αυτό το κάψιμο.
Όμως μονάχα αν είναι έτοιμος
Ν’ αναλωθεί και πάλι.

Χίλιες φορές
(Ξανά το αναμνηστικό που γίνεται καπνός,
Είδωλο που αιμορραγεί!), και μια φορά ακόμα.
Ώσπου να κερδηθεί η λαμπερή η λογική
Χωρίς κανένα ψίθυρο,
Σαν τον καθρέφτη

Ύστερα, σταγόνα την καυστική σταγόνα, μια τέλεια κραυγή
Θα δέσει κάποια επίμονη αρμονία,-
Τον αδιάλλακτο χορό εκείνων που οδηγούν
Τον θρύλο της νεότητάς τους στο καταμεσήμερο.
~
μετάφραση: Χάρης Βλαβιανός
πηγή