Χριστίνα Παρασχά, «Θάλασσα»

τη θάλασσα τη φοβάμαι
φοβάμαι το βάθος της
το κρύο της
και το μπλε της
τις αντανακλάσεις της
τη  δήθεν αθωότητά της
εμένα
που αφήνομαι σ’αυτήν

σκιάζομαι
το βυθό της
το θυμό της
την ηρεμία της
την τιμωρία της
όσα μου κρύβει
όσα δεν μπορώ να δω

τη θάλασσα τη φοβάμαι
αφού δεν είναι δική μου
αφού δεν μπορώ
να την κάνω δική μου
κάθε που
πιο σφιχτά την κρατώ
πιο έντρομα
ξεφεύγει απ’ τα χέρια μου

τη φοβάμαι
δεν στο κρύβω
όπως
όσο
ακριβώς
φοβάμαι
εσένα
όπως/όσο/ακριβώς
φοβάμαι
ό,τι αγαπώ
ό,τι τρέμω
μην χάσω
πηγή το ιστολόγιο της ποιήτριας