Ελένη Βελέντζα, «Ελλέιπω»

Ελλείπει ο βυθός από το μπλε της ενατένισης
Κι άκριες του αφρού από χιλιάδες κύματα
Από το φως που τρέμει μες την θάλαττα
η μαρμαρυγή
Κι απ’τη ζωή ο ίσκιος μου.
Τι να ‘ναι αυτό που έρχεται σαν πλημμυρίδα
και ξεσπά και σχίζει τις νεφέλες;
Σαν το γυαλί που σε κομμάτια μια γυναίκα
λίγο πιο έξω απ’τους πιο οικείους του θανάτου
σύντριψε στο πίσω το κατώφλι του σπιτιού – το πιο
πεπατημένο τη μέρα της κηδείας.
Κι ο ήχος δεν σταμάτησε τον Θάνατο
Κι ο Θάνατος συνέχισε φεύγει
Και χρόνος δεν υπήρχε πια
Για άλλες δοξασίες

Ελλείπω.

Σαμάρωσα την πλάτη ενός ζώου
μέσα σε μία νύχτα που κάποιοι απ’τους
ανθρώπους μακρυά
σοφά έκαναν έρωτα.
Είναι σ’εκείνο το υποζύγιο
που χρωστώ
όλες τις χάρες της φυγής
και πάνω απ’όλα
τις ανάσες

Ελλείπω

δεν θα πει απουσιάζω
Θα πει πως εξετράπην της πορείας μου
και πως ψηλάφισα μιας άκρατης πνοής την
κοντανάσα
Θα πει αδόκητα πως βρήκα δρόμο
για να επιστρέψω.

~
από τη συλλογή Ίσως πόθοι, εκδ. Γαβριηλίδης, 2017
πηγή

Η Ελένη Βελέντζα γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1987. Κατάγεται από τη Δροσιά Χαλκίδος και τις Αγδίνες της Β. Εύβοιας. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στη συνέχεια εγκληματολογία στο Βέλγιο. Τίτλοι βιβλίων: Ίσως πόθοι (Γαβριηλίδης, 2017). Το φίλημα του ήλιου (Σμίλη, 2019)