Ζέφη Δαράκη, «Το αίμα που με ζάλιζε»

Μπερδεμένα πουλιά και σκοτάδια
στον ύπνο μου δίχως όνειρα
χαμηλώνω
Ξεχνιέμαι ξεχνιέμαι
στο φωνήεν σου σώμα
ψηλό υπερώο
το αίμα που με ζάλιζε
παραμιλώντας τον πυρετό του
βουλιάζοντας το νησί στους σφυγμούς του
Πανύψηλα χόρτα και αρωματικά
τα φύκια του έρωτα οι αμμουδιές
του σώματος που έλαμπαν σκοτάδι
καταργούσαν τα σύνορα του ονείρου
που ακόμη
δεν σε είχα αγγίξει που μόλις
εκείνη τη στιγμή σε άγγιζα
Και το πλήθος των ερωτημάτων
που κατέρρεε
και ανοίγανε σφυρίζοντας οι πόρτες
όλων των μυστικών
και όλων των φόβων
Που ήσουν εσύ το μυστήριο και
Δεν ήσουν εσύ
~
από τη συλλογή Το σώμα δίχως αντικλείδι, εκδ, Νεφέλη, 2000

πηγή

 

Γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα, και στα νεαρά της χρόνια εργάστηκε ως γραμματέας στην Οικιστική Σχολή Κ. Δοξιάδη και ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αθήνας, με διακοπές λόγω της Χούντας των Συνταγματαρχών. Παράλληλα άρχισε να ασχολείται με τη λογοτεχνία και την ποίηση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να δημοσιεύει τα ποιήματα της τόσο σε ελληνικά όσο και ευρωπαϊκά λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ η πρώτη της ποιητική συλλογή, η οποία είχε τίτλο Το τραγούδι των νέων καιρών, εκδόθηκε το 1960. Πολλά ποιήματα της έχουν συμπεριληφθεί σε σχολικά εγχειρίδια, ενώ είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ποίησή της έχει δηµοσιευτεί σε ελληνικά και ξενόγλωσσα περιοδικά. Ποιήµατά της έχουν δηµοσιευτεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες. Στο έργο της αντιμετωπίζει και παρουσιάζει την πραγματικότητα με ρεαλιστική και φιλοσοφική άποψη, ενώ το 2015 βραβεύθηκε για το έργο της από την Ακαδημία Αθηνών και την Εταιρεία Συγγραφέων.Είναι παντρεμένη με  τον ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη. [Βιογραφία]