Σοφία Περδίκη, «Έκλειψη»

Ίσως είμαστε διάττοντες είπες
κι έσταξε η οροφή
φωσφορικά και απλανή
αστράκια από εκείνα που αχτίδες συσσωρεύουν
τα είχαμε κολλημένα γερά
να μη φοβόμαστε τις κρύες νύχτες
το ταβάνι τώρα μελανό
μας μούσκεψε ασήμια η βροχή
έγιν’ ένα με το κατάστικτό μας δέρμα

Μικρές αναλαμπές είπα είμαστε
Κι άστραψε ο γυάλινος θόλος
Έλιωσε ο σκελετός
Σίδηρος κάλυψε τα σκεύη τα ιερά
τα έργα πώς να προστατέψεις
Σήμαναν συναγερμοί, εκκενώθηκε η αγορά
Πως είμαστε φαινόμενα έκτακτα
να λεχθεί δεν έπρεπε
Αρχίζουν βλέπεις οι προγνώσεις
βγαίνουν ανακοινωθέντα
ανέτοιμοι οι πληθυσμοί
Αλλάζουν άξαφνα οι ουρανοί
καλύπτονται από σύννεφο πυκνό
τρέμουν οι βέβαιες λιακάδες:
ο ήλιος αυτός δεν μας αρέσει, θα φέρει καιρό

Η νηνεμία αιτούμενο αλλά
η έκλειψη αστράφτει σαν γυαλί

~
από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα, εκδ. κίχλη, 2020
πηγή το ιστολόγιο της ποιήτριας

Η Σοφία Περδίκη γεννήθηκε, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών «Βακαλό» και στη Σχολή Καλών Τεχνών του Saint–Étienne. Το εικαστικό της έργο έχει παρουσιαστεί σε ατομικές και σε ομαδικές εκθέσεις. Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, στον συλλογικό τόμο της ομάδας CRAFT (μικρές εκδόσεις, 2015) και στις περιοδικές ανθολογίες πεζού και ποιητικού λόγου diP generation (Θράκα, 2016 και Μανδραγόρας, 2017). Τίτλοι βιβλίων: Το αιώνιο αίνιγμα (Κίχλη, 2020)

Η ιστοσελίδα της ποιήτριας sofiaperdiki.wordpress.com