Μαριάν Μουρ (Marianne Moore), «Τάφος»

Άνθρωπε, εσύ που κοιτάζεις μέσα στη θάλασσα,
κρύβοντας τη θέα από τους άλλους που τη δικαιούνται το ίδιο όσο κι
εσύ,
είναι στη φύση του ανθρώπου να στέκεται στη μέση των
πραγμάτων,
όμως δεν μπορείς να σταθείς στη μέση της θάλασσας
η θάλασσα δεν έχει να σου δώσει παρά ένα καλοφτιαγμένο τάφο.
Τα έλατα στη σειρά, το καθένα με μια σμαραγδένια φουντωτή
κορυφή,
συγκρατημένα όπως και το περίγραμμά τους, σιωπηλά
η απώθηση, ωστόσο, δεν είναι το πιο φανερό χαρακτηριστικό της
θάλασσας
η θάλασσα είναι δέκτης, έτοιμη πάντοτε ν’ ανταποδώσει ένα
ληστρικό βλέμμα.
Υπάρχουν άλλοι εκτός από σένα που έχουν υποστεί αυτό το βλέμμα
–
η έκφρασή τους δεν είναι πια διαμαρτυρία  τα ψάρια άλλο δεν
ψάχνουν πια
γι’ αυτούς
γιατί απ’ τα κόκκαλά τους ίχνος δεν έχει απομείν
βεβηλώνουν ένα
τάφο,
κι αμέσως κωπηλατούν κι απομακρύνονται γοργά – οι πλευρές των
κουπιών τους
κινούνται συντονισμένα όπως τα πόδια της θαλασσινής αράχνης
θαρρείς και δεν
υπάρχει αυτό που λέμε θάνατος.
Οι ρυτίδες του νερού διαδέχονται  η μια την άλλη σε μακρά σειρά –
υπέροχες κάτω από του αφρού τα πλέγματα,
και ξεψυχούν καθώς η θάλασσα θροίζει μπαινοβγαίνοντας μέσα στα
φύκια
τα πουλιά διασχίζουν τον αγέρα με την πιο μεγάλη ταχύτητα,
βγάζοντας κραυγές
όπως άλλοτε –
η θαλάσσια χελώνα, καθώς κινείται κάτω από τις ρίζες των βράχων,
πέφτει με το
κέλυφος  της  πάνω τους και τους χτυπά
κι ο ωκεανός, κάτω από τον παλμό των φάρων και το θόρυβο κάθε
ηχηρής
σημαδούρας,
προχωράει όπως πάντα, σαν να μην είναι αυτός που μέσα του ό,τι
πέφτει είναι
προορισμένο να βυθιστεί –
αυτός που μέσα του ό,τι αλλάζει τροχιά και μετακινείται, το κάνει
αθέλητα κι
ασυνείδητα.
~
μετάφραση: Βικτωρία Καπλάνη
πηγή