Δάντης Αλιγκέρι (Dante Alighieri), «Θεία Κωμωδία - Κόλαση» (απόσπασμα)

«Κόλαση» σε μετάφραση Καζαντζάκη και Σεφέρη

 Dante Aligheri, Κόλαση, 26 (Μετ. Νίκος Καζαντζάκης)
—Αδέλφια μου, που από εκατό χιλιάδες
κιντύνους, κράζω, φτάσατε στη δύση,
στην τόσο πια μικρή που μένει αγρύπνια
του νου και του κορμιού, μην αρνηθείτε,
τον ήλιο, ακολουθώντας, να γνωρίστε,
στα πέρατα, τη γης χωρίς ανθρώπους.
Το ευγενικό σας σπέρμα μην προδώστε·
σεις δενπλαστήκατε σα ζα να ζείτε·
μα γνώση κι αρετή ν’ ακολουθάτε ! —
Τόσο άναψα τούς φίλους για τη στράτα,
με τούτα εδώ τα λιγοστά μου λόγια,
πού ύστερα πια με δυσκολία τούς κράτουν.
Και γέρνοντας προς την αυγή την πρύμνα,
με φτερούγες κουπιά τρελοπετούμε,
παντοτινά ζερβά μας προχωρώντας.
Τ’ αστέρια πια του πόλου του άλλου εθώρουν
τη νύχτα, κι ο δικός μας τόσο κάτω,
που απ’ του πελάου δεν πρόβαινε την όψη.
Πέντε άναψε βολές και πέντε εσβήστη
το φώς ’πό κάτω απ’ το φεγγάρι, αφόντας
το φοβερό περάσαμε διαπόρι,
και να, βουνό μουντό απ’ την αλαργάδα
σηκώθη, κι αψηλό μου εφάνη τόσο,
που τέτοιο εγώ ποτέ μου δεν ξανάδα.
Χαρά, μα γρήγορα η χαρά μας κλάμα·
τι απ’ τη νέα γης ασκώθη ανεμορούφι
και χτύπησε του καραβιού την πλώρα·
συθάλασση τρεις στρούφιξε η πλωτή μας
βολές, στην τέταρτη όρθωσε την πρύμνα,
βουτάει την πλώρα, ως Άλλος θέλησέ το,
ώσπου το πέλαο εκλείστη απάνωθέ μας.»

~

Dante Aligheri, Κόλαση, 26 (μετ. Γιώργος Σεφέρης)
«Αδέρφια» είπα «που μ’εκατό χιλιάδες
κινδύνους φτάσατε στα πέρατα της Δύσης.
Σε τούτη την τόσο μικρήν αγρύπνια
των αισθήσεων που μας απομένει,
μη θελήστε ν’ αρνηθείτε τη γνωριμία
του ακατοίκητου κόσμου πίσω από τον ήλιο.
Συλλογιστείτε τη σπορά σας·
δεν έχετε πλαστεί για να ζείτε σαν τα κτήνη,
μα για ν' ακολουθείτε αρετή και γνώση».
Με αυτά τα λίγα λόγια παρόξυνα
τους συντρόφους μου για το ταξίδι,
τόσο που δύσκολα μπορούσα πια να τους κρατήσω.
Και, γυρίζοντας την πρύμη στο πρωί,
με τα κουπιά μας δώσαμε φτερά στο τρελό πέταγμα,
πάντα κερδίζοντας απ' το ζερβί πλευρό μας.
Όλα τ’ αστέρια κιόλας του άλλου πόλου
βλέπαν τη νύχτα, κι ο δικός μας τόσο χαμηλός
που δε φαίνουνταν πια στον πελαγίσιο κάμπο.
Πέντε φορές αναμμένο και τόσες σβησμένο,
το φως είχε περάσει κάτω απ' το φεγγάρι
από τότε που είχαμε μπει στο ύστατο πέρασμα.
Όταν μας φανερώθηκε ένα βουνό μουντό
από την απόσταση, τόσο αψηλό μού φάνηκε
που δεν είδα ποτέ μου.
Χαιρόμασταν, και γρήγορα γυρίσαμε στο κλάμα
’τι απ’ τη νέα γης γεννήθη ένα μπουρίνι
που χτύπησε το καράβι κατάπλωρα.
Τρεις φορές το στροβίλισε μ’ όλα τα νερά·
την τέταρτη σήκωσε την πρύμη
και πόντισε την πλώρη, όπως άρεσε σε κάποιον άλλον,
ώσπου η θάλασσα έκλεισε πάνωθέ μας. 

πηγή και το πρωτότυπο κείμενο