Μολιέρος (Molière)

«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1673)

Μολιέρος (Molière)

«Ο Ταρτούφος» (1664)

Μολιέρος (Molière)

«Ο αρχοντοχωριάτης» (1670)

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Όνειρο Θερινής Νυκτός»

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

«Ματωμένος Γάμος»

Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ

«Ο μικρός πρίγκηπας»

Αντόν Τσέχωφ

«Ένας αριθμός»

Ντάριο Φο

«Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού»

Ευγένιος Ιονέσκο

«Ρινόκερος»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»

722 Ποιητές - 8.171 Ποιήματα

Επιλογή της εβδομάδας..

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Ι Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές  Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχο...

Σίσσυ Δουτσίου, «Λευκό Ρύζι / υπό την επήρεια»

 Όταν κάτι είναι τόσο όμορφο
Σκέφτομαι τον θάνατο
Λυπάμαι
Γιατί ξέρω πως κάποτε αυτό θα πεθάνει
Δεν θα υπάρχει

Ας μην υπήρχε
Ποτέ αυτή η αγάπη
Ας μην είχα γευτεί
Ποτέ αυτό το ρύζι

Κάθε κόκκος ρυζιού μαγειρεμένος
Με τόση αγάπη που δεν
Ξέρεις πότε θα
Σου προσφερθεί ξανά

.............................................

Τόσο μόνη όσο ένας ορυζώνας
λες και η
ασήμαντη, μικρή, μικροσκοπική
σε αγαπώ
όλοι οι άνθρωποι που αγαπάμε σαν μικρές διάφανες ρίζες ρυζιού, κατάλευκου
σε έναν απέραντο ορυζώνα
όσο και αν φοβάμαι, όσο και αν σε αγαπώ
δεν αλλάζει τίποτα
τίποτα δεν αλλάζει
όσο και αν σε αγαπάω
αυτή θα πεθάνει
εμείς θα κλαίμε
εγώ θα λιώσω
εσύ θα έχεις ήδη πεθάνει
κλαίω
μένω αδύναμη, μόνη, εθισμένη.

...............................................................

Μια φροντίδα που υποκύπτει στο παρόν
Ένα μικρό πιάτο γεμισμένο με ψωμί
Ο άντρας
που προσπαθεί να περιποιηθεί τη γυναίκα.
Το σπίτι τους γεμάτο αγάπη και ασήμαντα ψέμματα.

Τι περίεργο κάθε άμυλο δίχως κρέας μαρτυρεί
τη βιαιότητα
Μαρτυρεί την ωμοφαγία
Ο άνθρωπος εξ άπαντες κρεατοφάγος.
Η γυναίκα
που προσπαθεί να τον δαγκώσει σε ασυνήθιστα σημεία του λαιμού του
και των χεριών του.

..........................................

Δεν κρύβεται πουθενά η ζωή
Δεν κρύβεται πουθενά η ομορφιά

.....................................................................

Αγαπημένε μικρέ
Αγαπημένε μου
Αγαπημένε μου άνθρωπε με τα κομμένα σου μάτια
Αγαπημένε μου μικρέ άνθρωπε με τα κομμένα σου μάτια
Πηδάω τώρα από τον έκτο όροφο
Για να τιμήσω τον φόβο σου

..............................................................

Ένας κόκκος ρυζιού
Ένας κόκκος άμμου
Που μας εμπνέει
Για να αυτοκτονήσουμε
Ένα βαθύ λευκό που μας εμπνέει για να αυτοκτονήσουμε.

Η Σίσσυ Δουτσίου είναι ηθοποιός και ποιήτρια. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980. Σπούδασε Αστροφυσική στο University of Sussex στο Brighton της Αγγλίας και φοίτησε στη δραματική σχολή Δήλος της Δ.Χατούπη. Eίναι ιδρυτικό μέλος του +Ινστιτούτου [ Πειραματικών Τεχνών ]. Συμμετέχει στη συλλογικότητα Κενό Δίκτυο. Πρωταγωνίστησε σε θεατρικές παραστάσεις. Έχουνε γίνει αφιερώματα στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο για το καλλιτεχνικό της έργο και την παρουσία της στο θέατρο. Ποιήματά της έχουν παρουσιαστεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά και έχει συμμετάσχει σε διεθνείς εκθέσεις και φεστιβάλ. Τίτλοι βιβλίων: Η Ηδονοβλεψίας (Κενότητα, 2018). Ω! Απόκρυφον (Κενότητα, 2018). Ένδοξες Μέρες (Κενότητα, 2018). Προσβολή Δημοσίας Αιδούς (Κενότητα, 2018). Μυθολογικά Τέρατα (Κενότητα, 2021).

Αντώνης Σαμαράκης (1919-2003)

«Το άγγελμα της ημέρας»

Μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» κι αν χαμηλά έχεις πέσει. κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει. μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» -τ' ακούς;- ό,τι  κι αν γίνει

Ο Μικρός Πρίγκιπας: «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις αληθινά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια»

𝓜πάμπης 𝓚υριακίδης