(1).jpg)
.png)
Αναρωτιόταν πόσο σκληρή κι ανέκφραστη μπορεί να γίνει η ομορφιά. Όσο κι ένα άγαλμα, σκεφτόταν. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Ήταν πολύ όμορφη
η Paolina Bonaparte Borghese. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι είχαν αναθέσει σ’ αυτόν τον δαιμόνιο γλύπτη να φιλοτεχνήσει το άγαλμά της για να στολίσει την κεντρική σάλα της περίφημης Villa Borghese, που δέσποζε
με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της στο ξέφωτο μιας πυκνής δασικής έκτασης στην καρδιά της Ρώμης.Συχνά φαντασιωνόταν την Paolina γυμνή, όμως ήξερε καλά ότι δεν θα πόζαρε ποτέ σε μια άσεμνη, κατά τη γνώμη της, στάση. Κι όμως αυτός ηδονιζόταν μόνον όταν σκάλιζε στο μάρμαρο τη σάρκα γυμνή. Το δέρμα
του αγάλματος ανέπνεε και έλαμπε κάτω από τα μαγικά του χέρια και τώρα του δινόταν η ευκαιρία να προκαλέσει την υψηλή κοινωνία της εποχής μ’ ένα έργο που θα άφηνε τους θεατές, και κυρίως τον άντρα της άφωνους.
Θα χρησιμοποιούσε ως μοντέλο μια πρώην ερωμένη του. Κανένας δεν θα το καταλάβαινε. Θα κολλούσε το θεϊκό σώμα της άσημης, λαϊκής κοπέλας στο αριστοκρατικό κεφάλι της Paolina. Ποιος θα μπορούσε ν’ αμφισβητήσει ότι δεν ήταν η ίδια η Αφροδίτη αυτοπροσώπως;
Θα τη βάλει να ξαπλώσει ημίγυμνη σ’ ένα ανάκλιντρο, θα της δώσει κι ένα μήλο να κρατάει, με ύφος φιλήδονο, ερωτικό. Είναι το χρυσό μήλο της Αφροδίτης, το φρούτο της νίκης της. «Venus Victrix» θα ονόμαζε το έργο
του. Τη δική του Αφροδίτη. Τη δική του τέλεια νικήτρια Αφροδίτη.
«Αυτός ο αλαζόνας γλύπτης δεν θα πληρωθεί».
«Μα εξοχότατε, εσείς το παραγγείλατε».
«Το άγαλμα αυτό είναι χυδαίο. Με προσβάλλει».
«Μα είναι τόσο όμορφο».
«Η ομορφιά όταν εκτίθεται γίνεται χυδαία».
«Όπως επιθυμείτε».
«Ρίξτε το στο υπόγειο, εξαφανίστε το, καλύψτε το με μαύρο πανί».
«Dottore, Dottore κοιτάξτε κάτι περίεργο. Η γυναίκα στο άγαλμα που βρήκαμε μετά από τόσα χρόνια σκονισμένο, κουκουλωμένο στο υπόγειο της βίλας, κρατάει στο χέρι της ένα αλλόκοτο πράγμα».
«Απίστευτο, μοιάζει με απολιθωμένη καρδιά».
Την ίδια στιγμή στη Βασιλική της Santa Maria Gloriosa dei Frari στη Βενετία, μια ομάδα ιστορικών, συντηρητών έργων τέχνης, καθολικών ιερέων και καραμπινιέρων μιλούσαν υψηλόφωνα χειρονομώντας. Στέκονταν μπροστά στην τριγωνική πυραμίδα-μαυσωλείο που σχεδίασε ο Canova για τον Tiziano, το οποίο όμως μετά τον πρόωρο θάνατο του γλύπτη κατέληξε να γίνει το προσωπικό του μνημείο. Προσπαθούσαν να καταλάβουν πώς ήταν
δυνατόν να λείπει η καλά ταριχευμένη καρδιά του γλύπτη που βρισκόταν τοποθετημένη μέσα στο μαυσωλείο.
«Πού πήγε η καρδιά του Canova;» αναρωτιόντουσαν.
«Το φρούτο της νίκης ισούται με το φρούτο της ήττας» ψιθύρισε, καθώς απομακρυνόταν με αργό βήμα,ο ηλικιωμένος διακεκριμένος Professore που είχε αφιερώσει όλο το ακαδημαϊκό του έργο στη μελέτη της θρυλικής γλυπτικής τέχνης του Antonio Canova.
~
από τη συλλογή Το νησί πάνω στο ψάρι, και άλλες ευφάνταστες ιστορίες, εκδ. Μελάνι, 2020
πηγή
η Paolina Bonaparte Borghese. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι είχαν αναθέσει σ’ αυτόν τον δαιμόνιο γλύπτη να φιλοτεχνήσει το άγαλμά της για να στολίσει την κεντρική σάλα της περίφημης Villa Borghese, που δέσποζε
με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της στο ξέφωτο μιας πυκνής δασικής έκτασης στην καρδιά της Ρώμης.Συχνά φαντασιωνόταν την Paolina γυμνή, όμως ήξερε καλά ότι δεν θα πόζαρε ποτέ σε μια άσεμνη, κατά τη γνώμη της, στάση. Κι όμως αυτός ηδονιζόταν μόνον όταν σκάλιζε στο μάρμαρο τη σάρκα γυμνή. Το δέρμα
του αγάλματος ανέπνεε και έλαμπε κάτω από τα μαγικά του χέρια και τώρα του δινόταν η ευκαιρία να προκαλέσει την υψηλή κοινωνία της εποχής μ’ ένα έργο που θα άφηνε τους θεατές, και κυρίως τον άντρα της άφωνους.
Θα χρησιμοποιούσε ως μοντέλο μια πρώην ερωμένη του. Κανένας δεν θα το καταλάβαινε. Θα κολλούσε το θεϊκό σώμα της άσημης, λαϊκής κοπέλας στο αριστοκρατικό κεφάλι της Paolina. Ποιος θα μπορούσε ν’ αμφισβητήσει ότι δεν ήταν η ίδια η Αφροδίτη αυτοπροσώπως;
Θα τη βάλει να ξαπλώσει ημίγυμνη σ’ ένα ανάκλιντρο, θα της δώσει κι ένα μήλο να κρατάει, με ύφος φιλήδονο, ερωτικό. Είναι το χρυσό μήλο της Αφροδίτης, το φρούτο της νίκης της. «Venus Victrix» θα ονόμαζε το έργο
του. Τη δική του Αφροδίτη. Τη δική του τέλεια νικήτρια Αφροδίτη.
«Αυτός ο αλαζόνας γλύπτης δεν θα πληρωθεί».
«Μα εξοχότατε, εσείς το παραγγείλατε».
«Το άγαλμα αυτό είναι χυδαίο. Με προσβάλλει».
«Μα είναι τόσο όμορφο».
«Η ομορφιά όταν εκτίθεται γίνεται χυδαία».
«Όπως επιθυμείτε».
«Ρίξτε το στο υπόγειο, εξαφανίστε το, καλύψτε το με μαύρο πανί».
«Dottore, Dottore κοιτάξτε κάτι περίεργο. Η γυναίκα στο άγαλμα που βρήκαμε μετά από τόσα χρόνια σκονισμένο, κουκουλωμένο στο υπόγειο της βίλας, κρατάει στο χέρι της ένα αλλόκοτο πράγμα».
«Απίστευτο, μοιάζει με απολιθωμένη καρδιά».
Την ίδια στιγμή στη Βασιλική της Santa Maria Gloriosa dei Frari στη Βενετία, μια ομάδα ιστορικών, συντηρητών έργων τέχνης, καθολικών ιερέων και καραμπινιέρων μιλούσαν υψηλόφωνα χειρονομώντας. Στέκονταν μπροστά στην τριγωνική πυραμίδα-μαυσωλείο που σχεδίασε ο Canova για τον Tiziano, το οποίο όμως μετά τον πρόωρο θάνατο του γλύπτη κατέληξε να γίνει το προσωπικό του μνημείο. Προσπαθούσαν να καταλάβουν πώς ήταν
δυνατόν να λείπει η καλά ταριχευμένη καρδιά του γλύπτη που βρισκόταν τοποθετημένη μέσα στο μαυσωλείο.
«Πού πήγε η καρδιά του Canova;» αναρωτιόντουσαν.
«Το φρούτο της νίκης ισούται με το φρούτο της ήττας» ψιθύρισε, καθώς απομακρυνόταν με αργό βήμα,ο ηλικιωμένος διακεκριμένος Professore που είχε αφιερώσει όλο το ακαδημαϊκό του έργο στη μελέτη της θρυλικής γλυπτικής τέχνης του Antonio Canova.
~
από τη συλλογή Το νησί πάνω στο ψάρι, και άλλες ευφάνταστες ιστορίες, εκδ. Μελάνι, 2020
πηγή
Η Έλσα Κορνέτη γεννήθηκε στο Μόναχο το 1969. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας από όπου και αποφοίτησε και στο Trier Γερμανίας. Για μια δεκαετία εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Δημοσιεύει τακτικά δοκίμια, βιβλιοκρισίες, μεταφράσεις και άλλα κείμενα. Υπήρξε δύο φορές υποψήφια για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, "Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα" (2009), "Κονσέρβα Μαργαριτάρι" (2011). Στα ελληνικά γράμματα εμφανίστηκε το 2007. Συνεργάζεται τακτικά με γνωστά λογοτεχνικά περιοδικά, όπου δημοσιεύει δοκίμια, βιβλιοκρισίες, μεταφράσεις και άλλα κείμενα. Ποιήματά της έχουν περιληφθεί σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί σε 10 γλώσσες. Έχει πάρει μέρος σε Λογοτεχνικά Φεστιβάλ της Ελλάδας και του Εξωτερικού κι έχει προσκληθεί για την παρουσίαση του ποιητικού έργου της σε Τμήματα Νεοελληνικών Σπουδών Πανεπιστημίων της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Έχει οργανώσει στην Ελλάδα poetry slams κι έχει εμπνευστεί και ολοκληρώσει επιτυχημένες ποιητικές παραστάσεις. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, του Κύκλου Ποιητών και της εταιρίας Ελλήνων Συγγραφέων της Γερμανίας.Η ποιητική συλλογή της "Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά" βραβεύτηκε το 2013 με το βραβείο "Γιώργος Κάρτερ" του περιοδικού Πόρφυρας. Η ανέκδοτη ποιητική συλλογή της "Κρυμμένες" βραβεύτηκε το 2015 με το α΄ βραβείο "Κούρος του Ευρωπού" της Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρίας "Τέχνη". Ποιήματά της έχουν περιληφθεί σε ελληνικές και ξένες ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί σε 10 γλώσσες. Τίτλοι βιβλίων: Στη σπείρα του κοχλία, εκδ. Μαλλιάρης 2007. Η αιώνια κουτσουλιά, εκδ. Γαβριηλίδης 2007. Ένα μπουκέτο ψαροκόκαλα, εκδ. Γαβριηλίδης 2009. Κονσέρβα Μαργαριτάρι, εκδ. Γαβριηλίδης 2011. Ο λαίμαργος αυτοκράτορας κι ένα ασήμαντο πουλί, εκδ. Σαιξπηρικόν 2012. Ο επαναστατικός κύριος Γκιούλιβερ, εκδ. Σαιξπηρικόν 2013. Κανονικοί άνθρωποι με λοφίο και μια παρδαλή ουρά, εκδ. Γαβριηλίδης 2014. Αγγελόπτερα, εκδ. Μελάνι 2016. Ξύλινη μύτη τορνευτή, Σαιξπηρικόν 2021 κ.α.
