Λουίζ Γκλουκ (Louise Glück), «Γήινος έρωτας»

Ήταν τότε που οι συμβάσεις των καιρών
τους κρατούσαν μαζί.
Ήταν μια εποχή (που κράτησε πολύ)
στην οποία η καρδιά δινόταν ελεύθερα
με την απαίτηση, μιας τυπικής χειρονομίας,
με τίμημα την ελευθερία: μια αφοσίωση
αρχικά συγκινητική και ανέλπιδα καταδικασμένη.

Όσο για εμάς:
ευτυχώς αποκλίναμε
απ’ αυτά τα αιτήματα,
όπως υπενθύμισα στον εαυτό μου
όταν η ζωή μου ερειπώθηκε.
Έτσι αυτό που είχαμε τόσα χρόνια
ήταν λίγο ή πολύ,
οικειοθελώς ζωντανό.
Και μόνο μετά από καιρό
άρχισα να σκέφτομαι αλλιώς.

Είμαστε όλοι ανθρώπινοι –
προστατεύουμε τους εαυτούς μας
όσο καλύτερα μπορούμε
μέχρι του σημείου να αρνούμαστε
τη διαφάνεια, τη στιγμή
της αυταπάτης. Όπως στην
αφοσίωση που υπαινίσσομαι.

Και τώρα, μέσα σ’ αυτήν την πλάνη,
εμφανίστηκε η αληθινή ευτυχία.
Έτσι ώστε να πιστεύω ότι
θα επαναλάβω με ακρίβεια
τα ίδια ακριβώς λάθη.
Όχι ότι είναι για μένα
τόσο κρίσιμο να ξέρω
το εάν αυτή η ευτυχία
είναι κτισμένη πάνω στην ψευδαίσθηση:
άλλωστε έχει τη δική της πραγματικότητα
Και σε κάθε περίπτωση, θα τελειώσει.
~
Μετάφραση: Έλσα Κορνέτη
πηγή