Μαίρη Αλεξοπούλου, «Ένα Ποίημα»

Μιλάω για σας συνεχώς.
Ερευνώ εσάς το έργο τους επιγόνους και μελετητές σας.
Αναζητώ στο Google και αλλού
σε βιβλιοθήκες σε εγκυκλοπαίδιες στα όσα
κουτσομπολιά
ακόμα κυκλοφορούν για εσάς
στόμα με στόμα.

Και συνεχίζω να μιλάω για σας.
Δεν είσαστε εσείς από εκείνους
τους τυχερούς, τους άσημους. Όχι.. Εσείς δεν υπήρξατε
άσημοι.
Όχι.
Εσείς αγαπηθήκατε απ΄το κοινό -ή και μισηθήκατε- αλλά πάντως δεν υπήρξατε
άσημοι.
«Είμαι ένας κάποιος.», λέγατε. Τότε. Και λέγανε και οι άλλοι.
Ορισμένοι από σας είστε ακόμα πιο άτυχοι απ΄όσους δεν είναι τυχεροί.
Α!!! Εσείς
εσείς αναγνωριστήκατε μετά θάνατον.
Ούτε κι εσείς
ούτε
κι
εσείς
δε μου/μας γλυτώσατε.
Συνεχίζω
σήμερα
σήμερα τώρα έπειτα από
1
2
[….]
38
[…..]
245
[….]
2000 και λοιπά
χρόνια
και χρόνια και καιρούς από εκείνη τη στιγμή
του φευγιού
(του πιο δικού σας του φευγιού)
συνεχίζω
ν’ αναζητώ
να σας κρατώ
όσο όσο
μπορώ ζωντανούς.
Ανάβω επίμονα κερί να σας θυμάμαι.
Στέρω σας έτσι
τη χαρά
του απαλού γλιστρήματος στο
τ
ί
π
ο
τ
α

πηγή