Αντρέι Βοζνιεσένσκι (Andrei Voznesensky), «Γκόγια»

Είμαι ο Γκόγια!
Χάσκουν οι κόχες μου απ’ το ράμφος του εχθρού
που φτερουγίζει σε χωράφι γυμνό.
Είμαι η πίκρα.
Είμαι η κραυγή.
Της μάχης, οι στάχτες των πόλεων
στο χιόνι τού χίλια εννιακόσια σαράντα ένα

Είμαι ο λιμός.
Είμαι ο λαιμός
Κρεμασμένης γυναίκας που σαν καμπάνα το κορμί της
χτυπούσε σ’ αδειασμένη πλατεία
Είμαι ο Γκόγια!
Ω! ρόγες
Της οργής! Γοργά σκόρπισα στη Δύση
την τέφρα του άκλητου ξένου
Και σ’ επιτύμβιο ουρανό κάρφωσα άστρα δυνατά
Σαν καρφιά.
Είμαι ο Γκόγια.
~
Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
πηγή