Βάσκο Πόπα (Vasko Popa), «Το βότσαλο»

Το όνειρο του βότσαλου
Ένα χέρι βγαίνει μέσα από τη γη
Και πετά το βότσαλο ψηλά στον αέρα

Που είναι το βότσαλο
Δεν γύρισε στη γη
Δεν ανέβηκε στα ουράνια

Τι απέγινε το βότσαλο
Το καταβρόχθισαν τα ύψη
Μήπως έγινε πουλί

Εδώ είναι το βότσαλο
Πεισματικά παρέμεινε ο εαυτός του
Ούτε στα ουράνια ούτε στη γη

Υπακούει τον εαυτό του
Ανάμεσα στους κόσμους ένας κόσμος

Ο έρωτας του βότσαλου
Σαγηνεύτηκε από μια όμορφη
Στρογγυλή γαλανομάτα
Μια ανάλαφρη απεραντοσύνη

Κι έχει πια μεταμορφωθεί εντελώς
Στο άσπρο του ματιού της

Μόνο αυτή τον καταλαβαίνει
Μόνο η δική της αγκαλιά έχει
Το σχήμα του δικού του πόθου
Βουβού και απεριόριστου

Όλες τις σκιές της
Τις έχει κρατήσει μέσα του

Είναι τυφλός στον έρωτά του
Και δεν βλέπει
Άλλη ομορφιά
Εκτός από εκείνη που αγαπά
Και θα του πάρει το κεφάλι

~
από τη συλλογή Ο αγρυπνόκαμπος, 1956
Μετάφραση.: Μίλτος Φραγκόπουλους
πηγή