Αντρέι Βοζνιεσένσκι (Andrei Voznesensky), «Η μπαλάντα της μελαγχολίας»

«Μπαλάντα; Για τη νοσταλγία; Για το θανατηφόρο χάπι;!.»
Τι ξεροκεφαλιά !
Ξεχάσατε του Πούσκιν το βόλι!

Που οι αγέρηδες λυσσομανούσαν σαν από τρύπες κλαρινέτων,
Στα χτυπημένα κεφάλια των καλύτερων ποιητών.
Σα βέλος διαπέρασε η βλακεία και η αγένεια
Έφτασε στους απογόνους η οχλοβοή του καπηλειού!

Και δεν υπήρχε νοσταλγία. Υπήρξε, όμως, η αρχή.
Στη γη χανόμαστε σα να περνάμε την πόρτα του σταθμού.
Κι η νοσταλγία σαν την άκρη του τούνελ, κατάμαυρη …
Μήπως είναι αθάνατη;
Ή μήπως είναι άγνωστη; …

Δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχει νοσταλγία. Υπάρχει της σφαίρας η τροχιά –
Η δεύτερη προβολή της ίδιας ευθείας.

Στην φύση εκ σχεδίου δεν υπάρχει η νοσταλγία.
Θα είμαστε αθάνατοι.
Αυτό ακριβώς.

1967
~
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης
πηγή