Σταύρος Σταυρόπουλος, «Κίνδυνος»

Έχουν περάσει τριάντα δυο χρόνια
Άλλο ένα και θα γινόταν ο χρόνος Χριστός
Ακόμη νιώθω τη Σταύρωση
Ανεβαίνει και κατεβαίνει η δύναμή μου
Πάνω στο ξύλο
Από ποιο καρφί να σε πιάσω
Για να μην ξαναφύγεις ποτέ ;

Μπαίναμε νικητές στις πόλεις
Βγαίναμε με τον ήλιο στην τσέπη
Διπλωμένο στα δυο
Κανείς δεν πρέπει να είναι άδικος με τον ήλιο
Σου έλεγα να υπόσχεσαι το λίγο
Για να έρχεται το πολύ
Να ενώνει τις βίδες των λέξεων

Υποσχόσουν το πολύ
Και ερχόταν το λίγο
Μέρα με την ημέρα λιγόστευε
Ανάλογα με τη διάθεση της νεράιδας
Κάτω απ’ τα πόδια μας έχασκε το κενό
Ήταν ιλιγγιώδης ο κίνδυνος
Να χαθούν γράμματα

Κάποια ψίχουλα έμειναν μόνο
Αυτά που μάζευα απ’ το χαλί
Με τα δόντια μου
Στο κυνηγημένο δωμάτιο
Που κάποτε ήταν
Η λεκάνη του κόσμου

Από εκείνη τη λεκάνη
Με τα νερά αχλαδιού
Και τους σταματημένους Ινδιάνους
Κανένα λευκό δεν έμεινε στη θέση του
Γύρναγα το βλέμμα μου
Και αντίκριζα την κουκούλα
Από κάτω ένα σωρό λαθρεπιβάτες
Ο λύκος έχει μεγάλο παράπονο από σένα
Δεν χαμογέλασες ποτέ μπροστά του

Κάποτε έγινε φίδι και τυλίχτηκε
Γύρω απ’ τον μεσημεριανό μας λαιμό
Το πάτησα μια φορά
Και γλίστρησα πάνω στο δέρμα του
Οι σάρκες ήταν κολλημένες
Και τα μαλλιά σου είχαν αρπάξει φωτιά

Ή ήταν τα μαλλιά σου κολλημένα
Και οι σάρκες είχαν αρπάξει φωτιά ;
Ένα παράλογο τέρας με κυνηγούσε τις νύχτες
Κάθε βράδυ πέθαινες μέσα στο ρολόι μου
Κάθε πρωί ξυπνούσα με την αγωνία του χρόνου
Το αγαπημένο σου αμάρτημα ήταν το ψέμα
Το άπλωνα σαν κερί πάνω σου
Πάλι ξοδεύοντας τα ήδη ξοδεμένα
Ενώ η σκιά στον τοίχο με τρόμαζε

Άλλαζε τα δαχτυλικά σου αποτυπώματα
Και κρατούσε ψαλίδια

Έγινε η σκιά σου
Μόνο σκιά είχες
Γαλάζιος διαρρήκτης
Που φορούσε γάντια

Για να μην τον αναγνωρίσω

Περιμένω αύριο να δω
Στο χαλασμένο κρεβάτι
Με τα ξωτικά χορτασμένα τριγύρω του
Από άγρια ηδονή
Το παλιό γενετικό όνειρο
Να ξεπροβάλλει απ’ τις στάχτες του
Ή να βουλιάζει οριστικά
Στην κουλουριασμένη λάσπη

Μια οφθαλμαπάτη του κόσμου
Όπως εσύ

Δικαιούται

Λίγο περισσότερο χρόνο
 ~
από το βιβλίο ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ, εκδόσεις  Σμίλη

Ο Σταύρος Σταυρόπουλος γεννήθηκε στο Μοσχάτο το 1962. Σπούδασε στο Παρίσι κοινωνιολογία και στην Αθήνα δημοσιογραφία. Συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα και εφημερίδες και υπήρξε για χρόνια κριτικός δίσκων και βιβλίου σε περιοδικά της εποχής. Υπήρξε βασικός συνεργάτης του cult περιοδικού "Αγκάθι" και της εφημερίδας ΜΕΤΡΟ, διατηρώντας εκεί την στήλη της κριτικής του βιβλίου για πολλά χρόνια (Οδός βιβλίου). Συνεργάστηκε επίσης με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία για πολλά χρόνια, όπου, εκτός των άλλων διατηρούσε και την μόνιμη στήλη Νύχτα είναι θα περάσει στο ένθετο "Βιβλιοθήκη". Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά. Τρία βιβλία του έχουν μεταφερθεί στο θέατρο. Εργογραφία (συνοπτικά): "Διαμελίζομαι" 1983, εκδ. Βασδέκης,β' έκδοση 1990. "Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου", 2002, εκδ. Απόπειρα, β' έκδοση 2004 "Φως Γυναίκας" 2004, εκδ. Αστάρτη. "Για όσο ροκ αντέχεις ακόμα" 2005, εκδ. Απόπειρα. "Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις" 2009, εκδ. Μεταίχμιο. "Ο έρωτας θα μας κάνει κομμάτια" 2010,εκδ. Απόπειρα, β' έκδοση 2012, γ' έκδοση 2019. "Καπνισμένο Κόκκινο", 2013 εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2017. "Ολομόναχοι Μαζί", 2014, εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2018. "Ο άνθρωπος έσπασε", 2015, εκδ. Γαβριηλίδης. "Κατά τον δαίμονα εαυτού", 2015, εκδ. Σμίλη. "Πράξη εξαφάνισης", 2016, εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2017.  "So long, Marianne: Ποιήματα στη Μαρία", 2017, εκδ. Σμίλη, β' έκδοση 2017, γ' έκδοση 2018.  "Αυτό το ροκ δεν θα τελειώσει ποτέ", 2018, εκδ. Απόπειρα.  "Ασκήσεις ήθους", 2018, εκδ. Απόπειρα (τετράπτυχο). "Νω", 2020, εκδ. Απόπειρα (Μονόλογος).