Θανάσης Κωσταβάρας, «Μόνον ο ύπνος»

Μόνον ο ύπνος σε παίρνει από κοντά μου.

Ο ύπνος σου.

Σε φέρνει σε άλλους δρόμους.

Κι εσύ γλιστράς αθόρυβα.

Με ιστορίες παράξενες κινάς και ταξιδεύεις.

Σε ξεχασμένους θρύλους χάνεσαι.

Και σε τοπία ερημικά ξεχνιέσαι αποστηθίζοντας

αρχαία ερωτικά ποιήματα.

Κλείνεις σε σχήματα θαμπά, γνωστά κι άγνωστα

πρόσωπα.

Στέλνεις μ’ αυτά μηνύματα αινιγματικά.

Μόνον ο ύπνος σε παίρνει από κοντά μου.

Ο ύπνος σου.

Άδεια και φοβισμένη μένει η καρδιά μου.

Τις ώρες που η άγρια μοναξιά

αφήνει λυτά τα σκυλιά της ξοπίσω μου.

Έρημοι οι δρόμοι που περπατήσαμε.

Σκοτεινιάζουν τ’ αστέρια. Και τα πουλιά

κουρνιάζουν βουβά και λυπημένα στον κήπο μου.

Μόνον ο ύπνος σου σε παίρνει από κοντά μου.

Κι η μόνη μου πάντα παρηγοριά

είναι πως θα συναντηθούμε αύριο πάλι.

Γι’ ακόμα μια φορά θα μου χαρίσεις τα μάτια σου.

Θα μου μιλήσεις για την Αγάπη.

Όλη τη μέρα θα είσαι δικιά μου.

Κι η αγκαλιά μου

θα είναι μια ζεστή φωλιά.

Να φωλιάζεις με τα φτερωτά σου λόγια.

Και τα κελαηδιστά τραγούδια σου.

Ώσπου να σε πάρει πάλι ο ύπνος.

Αυτός: ο λατρεμένος μάγος της νύχτας.

Ο μοναδικός μου αντίζηλος.

~

Από τη συλλογή  Χαιρετισμοί, 2006

πηγή 

 

Ο Θανάσης Κωσταβάρας (Ανακασιά Βόλου, 1927 - Αθήνα, 2007) ήταν ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Με το τέλος του πολέμου έρχεται στην Αθήνα και γράφεται στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1946. Το Νοέμβριο του 1948 εκτοπίζεται στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε τέσσερα χρόνια. Με την απόλυσή του ολοκληρώνει τις σπουδές του και ξεκινά να εργάζεται ως οδοντίατρος. Το 1953 εμφανίστηκε στη λογοτεχνία με την ποιητική συλλογή «Πρελούντια», την οποία όμως αποκήρυξε αργότερα. Έγραψε συνολικά είκοσι ποιητικές συλλογές. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά «Επιθεώρηση Τέχνης», «Αντί», «Λέξη», «Μανδραγόρας». Ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων. Σύζυγός του ήταν η δοκιμιογράφος Αγγελική Κωσταβάρα. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Η ποίησή του χαρακτηρίζεται «ποίηση της ήττας» (όπως και η ποίηση των Μανόλη Αναγνωστάκη, Τάσου Λειβαδίτη και άλλων ποιητών της γενιάς αυτής). Ο όρος «ποίηση της ήττας» εισήχθη από τον Βύρωνα Λεοντάρη, σ' ένα κείμενό του, του 1963, με θέμα τα ποιήματα «Ο γυρισμός» του Θ. Κωσταβάρα και «Μαθητεία» του Τίτου Πατρίκιου. Στο κείμενο αυτό έχουν τεθεί ως μότο στίχοι του Κωσταβάρα. Προσοχή: ο Λεοντάρης επισημαίνει ότι ως «ποίηση της ήττας» εννοείται η ήττα της ανθρωπότητας και του πολιτισμού και όχι η στρατιωτικοπολιτική ήττα της Αριστεράς. Η συγκεκριμένη ποίηση δεν παραπέμπει σε ηττοπάθεια ή συνθηκολόγηση.