Τι μένει τώρα να πούμε, τι μένει να κάνουμε.
Σ’ αυτά τα άθλια σπίτια που κυλάμε τις μέρες μας. Ξανα-
ζώντας
το ναυάγιο της φωτιάς. Ακούγοντας, πάλι, στις πλάκες
τα προδομένα της βήματα.
Μέρες και νύχτες
αγρύπνιας και μοναξιάς.
Κόβοντας αποκόμματα εφημερίδων
Κολλώντας πλάι πλάι απρόοπτους θανάτους.
Μετρώντας τι μας μένει ακόμα να χάσουμε.
Η ζωή μας άρχισε με σημαίες.
Θυμάμαι ακόμα τραγούδια. Θυμάμαι ντουφέκια, θυμάμαι
συνθήματα, θυμάμαι αποσπάσματα…
Μα δε θυμάμαι καμιά φωνή δίχως σώμα.
Σε ποιον λοιπόν να γράψω μηνύματα;
Τι ονόματα να χαράξω; Τα λόγια μας
είναι βαριά. Βουλιάζουν μέσα μας σαν τα γέρικα πλοία.
Σαν τα ζώα πάνω στα πλοία, σαν εμάς τους ίδιους, βουλιά-
ζουν και χάνονται.
Τι μένει τότε να πούμε – αν προφταίνουμε κάτι να πούμε ας
το πούμε μια κι έξω: Ρημάξαμε.
~
Από τη συλλογή Κατάθεση, 1965
πηγή
Σ’ αυτά τα άθλια σπίτια που κυλάμε τις μέρες μας. Ξανα-
ζώντας
το ναυάγιο της φωτιάς. Ακούγοντας, πάλι, στις πλάκες
τα προδομένα της βήματα.
Μέρες και νύχτες
αγρύπνιας και μοναξιάς.
Κόβοντας αποκόμματα εφημερίδων
Κολλώντας πλάι πλάι απρόοπτους θανάτους.
Μετρώντας τι μας μένει ακόμα να χάσουμε.
Η ζωή μας άρχισε με σημαίες.
Θυμάμαι ακόμα τραγούδια. Θυμάμαι ντουφέκια, θυμάμαι
συνθήματα, θυμάμαι αποσπάσματα…
Μα δε θυμάμαι καμιά φωνή δίχως σώμα.
Σε ποιον λοιπόν να γράψω μηνύματα;
Τι ονόματα να χαράξω; Τα λόγια μας
είναι βαριά. Βουλιάζουν μέσα μας σαν τα γέρικα πλοία.
Σαν τα ζώα πάνω στα πλοία, σαν εμάς τους ίδιους, βουλιά-
ζουν και χάνονται.
Τι μένει τότε να πούμε – αν προφταίνουμε κάτι να πούμε ας
το πούμε μια κι έξω: Ρημάξαμε.
~
Από τη συλλογή Κατάθεση, 1965
πηγή
Ο Θανάσης Κωσταβάρας (Ανακασιά Βόλου, 1927 - Αθήνα, 2007) ήταν ποιητής
και θεατρικός συγγραφέας. Με το τέλος του πολέμου έρχεται στην Αθήνα και
γράφεται στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1946. Το
Νοέμβριο του 1948 εκτοπίζεται στη Μακρόνησο, όπου παρέμεινε τέσσερα
χρόνια. Με την απόλυσή του ολοκληρώνει τις σπουδές του και ξεκινά να
εργάζεται ως οδοντίατρος. Το 1953 εμφανίστηκε στη λογοτεχνία με την
ποιητική συλλογή «Πρελούντια», την οποία όμως αποκήρυξε αργότερα. Έγραψε
συνολικά είκοσι ποιητικές συλλογές. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά
«Επιθεώρηση Τέχνης», «Αντί», «Λέξη», «Μανδραγόρας». Ήταν ένα από τα
ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων. Σύζυγός του ήταν η δοκιμιογράφος
Αγγελική Κωσταβάρα. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά. Η ποίησή του
χαρακτηρίζεται «ποίηση της ήττας» (όπως και η ποίηση των Μανόλη
Αναγνωστάκη, Τάσου Λειβαδίτη και άλλων ποιητών της γενιάς αυτής). Ο όρος
«ποίηση της ήττας» εισήχθη από τον Βύρωνα Λεοντάρη, σ' ένα κείμενό του,
του 1963, με θέμα τα ποιήματα «Ο γυρισμός» του Θ. Κωσταβάρα και
«Μαθητεία» του Τίτου Πατρίκιου. Στο κείμενο αυτό έχουν τεθεί ως μότο
στίχοι του Κωσταβάρα. Προσοχή: ο Λεοντάρης επισημαίνει ότι ως
«ποίηση της ήττας» εννοείται η ήττα της ανθρωπότητας και του πολιτισμού
και όχι η στρατιωτικοπολιτική ήττα της Αριστεράς. Η συγκεκριμένη ποίηση
δεν παραπέμπει σε ηττοπάθεια ή συνθηκολόγηση.
