Φρανθίσκο δε Κεβέδο (Francisco Gómez de Quevedo y Santibáñez Villegas), «Ο Έρως επιζεί μέσα στην ψυχή, όταν έχουν όλα γίνει πλέον στάχτη»

Αν η θανή μου του Έρωτα είταν όντως κόρη,
τί τυχερή γεννοβολιά θε νά ʼταν ʼκείνη
που έρωτα (με χάρο αντάλλαγμα) μού δίνει!
Κι η δόξα του θανάτου στο άπειρο θα εχώρει…

Παντού όπου πήγα κι η ψυχή μου (αχ!) ανεχώρει·
και τη φωτιά μου που, ενώ με καταπίνει,
εγώ τη συντηρώ στις στάχτες, για να γίνει
στο μνήμα μέσα βέλος και σπαθί και δόρυ.

Αλλάργα, στις ακτές του ανήμερου θανάτου,
κι εκεί, θα ζουν οι πόνοι μου, μες στη σκιά μου,
καθώς της Λήθης τα νερά άγρια με ρουφάνε.

Το κάλλος σου ζει δίκην καιομένης βάτου
κι η μοίρα του νικά τη μοίρα τη δικιά μου:
του έρωτα το τίποτα η δόξα μου θά ʼναι.

~

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
πηγή

𝓜𝓅𝒶𝓂𝓅𝒾𝓈 𝓚𝒾𝓇𝒾𝒶𝓀𝒾𝒹𝒾𝓈