Βύρων Λεοντάρης, «Οδόσημο κινδύνου»

Γι' αυτόν που χάθηκε στη φονική στροφή
είχαμε στήσει οι φίλοι του εικονοστάσι οδόσημο κινδύνου
ξύλινο ομοίωμα ναΐσκου
με το εικονισματάκι του προστάτη αγίου του και το φυλαχτό

—που δεν τον φύλαξε...

    

Επιθυμία της μάνας του που ευλαβικά τηρούσε    

συνήθειες που μοιάζουν με πάναρχαιες.    

      

Τα χρόνια κι οι βοριάδες που έγειραν τα πεύκα στον γκρεμό

το ρήμαξαν κι ό,τι έμεινε ένα κούτσουρο

(ξύλον αὖον ὅσον τ' ὄργυι' ὑπέρ αἴης...

σῆμα βροτοῖο πάλαι κατατεθνηῶτος...)

με μόνο μια ημερομηνία μισοσβησμένη     

      

Για να 'ναι τώρα αυτή η ημερομηνία ο νεκρός

για να 'μαι τώρα μόνο εγώ να ξέρω

ποια νιότη τρέχοντας εδώ να παραβγεί το τέλος της

συγκρούστηκε με τη ζωή που ερχόταν από αντίθετα.

~

Το «Οδοσημο Κινδυνου» είναι μια ποιητική σύνθεση σε τρία μέρη, από τα οποία παραθέτουμε το πρώτο. Έχει ως θέμα της την ποιητική μαρτυρία. Περιέχεται στη συλλογή Εν γη αλμυρά (1996), που βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο.

πηγή

 

Ο Βύρων Λεοντάρης (Νιγρίτα Σερρών, 1932 - Αθήνα, 2014) ήταν ποιητής και κριτικός δοκιμιογράφος της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Σάμο, από όπου καταγόταν, και το 1939 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1952-1956) και εργάστηκε ως δικηγόρος. Στο χώρο της λογοτεχνίας ασχολήθηκε με την ποίηση, ενώ δημοσίευσε επίσης κριτικά δοκίμια. Πρωτοεμφανίστηκε το 1954 με την ποιητική συλλογή "Γενική αίσθηση". Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Κριτική", "Εφημερίδα των Ποιητών", "Μανδραγόρας", "Επιθεώρηση Τέχνης" και άλλα. Εξέδωσε το δοκιμιακό τόμο για τον Αλεξανδρινό Καβάφη ο έγκλειστος. Το ποιητικό του έργο τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής ποιητικής γενιάς. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά και τουρκικά. Το 1997 έλαβε το Κρατικό Βραβείο ποίησης για το έργο του "Εν γη αλμυρά".  Μια σημαντική λυρική φωνή, της ελληνικής λογοτεχνίας. Σύζυγος του Βύρωνα Λεοντάρη είναι η ποιήτρια Ζέφη Δαράκη.