Γιατί έχω μέσα μου ένα νεκρό πουλί κι εσύ το λυπάσαι
Γιατί μου κρατάς τα χέρια
και τα δικά σου χέρια τα ‘χω κρυμμένα στον ύπνο μου
Γιατί το σώμα σου μοιάζει με όνειρο
που ακολουθεί τις πράξεις μου όλη τη μέρα
και λίγο-λίγο μου έρχεται στη μνήμη
Γιατί μου λες για την αγάπη
Μου λες πώς αποχαιρετιούνται δύο
κι αφήνουν την αγάπη μόνη
Σαν το μαργαριτάρι έξω απ’ το στρείδι του
Γιατί μου λες πολλές φορές για την αγάπη ότι είναι σύμπτωση
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Γιατί σ’ αγκαλιάζω και σε μυρίζω όπως αρνί που οσφραίνεται το χόρτο
Γιατί δέχομαι τη φωνή σου σα νά ‘ναι σπόρος
Κι εγώ σα νά ‘μαι φρέσκο χώμα
Γιατί σ’ αγκαλιάζω πάντα κι απέναντί μας μια μέρα σημαδεύει
την αγάπη μας όπως εμένα κάποτε με πυροβολούσε η νύχτα
Γιατί είσαι το τραγούδι μου που λέω τα απογεύματα
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Γιατί είσαι η αγωνία μου
Γιατί μες στον καιρό είσαι η ελπίδα όπως η γλύκα στου καρπού τα βάθη
Όπως τα δακρυσμένα μάτια την ώρα που φεύγουμε
Γιατί είσαι το τρένο κι ο δρόμος και το χέρι μου που σε αποχαιρετάει
Γιατί είσαι η καρδιά μου που χτυπάει μουσικά όταν αγγίζω και τα νύχια σου
που είναι στο δέρμα μου σα σκορπισμένα λουλούδια σε νερό
Γιατί είσαι το τραγούδι μου που λέω τ’ απογεύματα
Δημήτρης Π. Παπαδίτσας (Σάμος, 1922 - Αθήνα, 1987) ήταν Έλληνας ιατρός
και ποιητής. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου το 1958
ανακηρύχτηκε διδάκτορας. Τις σπουδές του συνέχισε στο Μόναχο, όπου
ειδικεύτηκε στην ορθοπεδική. Εργάστηκε ως γιατρός σε πολλά μέρη της
Ελλάδας. Το 1976 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και εργάστηκε σε ίδρυμα
Αναπήρων. Υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού "Πρώτη Ύλη" (1958-1959) μαζί
με τον Ε. Χ. Γονατά και συνεργάστηκε με τα λογοτεχνικά περιοδικά
"Νεανική Φωνή", "Νέα Εστία", "Ο Στόχος", "Ευθύνη" κ.α. Την πρώτη του
επίσημη εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας πραγματοποίησε το 1943 με την
ποιητική συλλογή "Το φρέαρ με τις φόρμιγγες". Στα πρώτα του ποιητικά
βήματα ο Παπαδίτσας προσπάθησε να εκφράσει την αγωνία του για μια
αναμόρφωση του κόσμου, μέσα από αντισυμβατικές γλωσσικές και θεματικές
επιλογές και με επιρροές από το ρεύμα του υπερρεαλισμού και την
αρχαιοελληνική προσωκρατική φιλοσοφία. Στην πορεία του προς την
ωριμότητα οδηγήθηκε προς μια απόπειρα γεφύρωσης του χάσματος ανάμεσα στη
γήινη πραγματικότητα και το ποιητικό σύμπαν, μέσω ενός ενορατικού λόγου
και με επιρροές από το ρομαντισμό του Hoelderlin. Τιμήθηκε δύο φορές με
το 1ο Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 1964 (για τη συλλογή «Ποιήματα Ι
(1941-1963)») και το 1981 (για τη συλλογή «Δυοειδής λόγος») και με το
Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών (Ίδρυμα Ουράνη) το 1984 για το σύνολο του
έργου του. Το 1985 τιμήθηκε με μετάλλιο από το Δήμο Νίκαιας. Υπήρξε
μέλος της Επιτροπής Απονομής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων (1974) και
της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα
αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, φλαμανδικά, ουγγρικά, πολωνικά και ρωσικά.
