Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης, «La Jeunesse Blanche»

    Η φιλτάτη, η άσπρη μας νεότης,
                α η άσπρη μας, η κάτασπρη νεότης,
        που είν' απέραντη, κ' είναι πολύ ολίγη,
        σαν αρχαγγέλου άνω μας πτερά ανοίγει!...
Όλο εξαντλείται, όλο αγαπάει·
και λυώνει και λειγοθυμά εις τους ορίζοντας τους άσπρους.
Α πάει εκεί και χάνεται εις τους ορίζοντας τους άσπρους,
                     για πάντα πάει.

                Για πάντα, όχι. Θα ξαναγυρίση,
                θα επιστρέψη, θα ξαναγυρίση.
        Με τα λευκά της μέλη, την λευκή της χάρι,
        θα έλθ' η άσπρη μας νεότης να μας πάρη.
                Με τα λευκά της χέρια θα μας πιάση,
και μ' ένα σάβανο λεπτό απ' την ασπράδα της βγαλμένο,
με κάτασπρο ένα σάβανο απ' την ασπράδα της βγαλμένο
                     θα μας σκεπάση.

(1895)

~

Τα Ανέκδοτα (1877-1923)

πηγή