Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης, «Η κηδεία του Σαρπηδόνος»

Βαρυάν οδύνη έχει ο Ζεύς. Τον Σαρπηδόνα
εσκότωσεν ο Πάτροκλος · και τώρα ορμούν
ο Μενοιτιάδης κ' οι Αχαιοί το σώμα
ν' αρπάξουνε και να το εξευτελίσουν.

Αλλά ο Ζεύς διόλου δεν στέργει αυτά.

Το αγαπημένο του παιδί - που το άφισε

και χάθηκεν· ο Νόμος ήταν έτσι -

τουλάχιστον θα το τιμήσει πεθαμένο.

Και στέλνει, ιδού, τον Φοίβο κάτω στην πεδιάδα

ερμηνευμένο πώς το σώμα να νοιασθεί.

Του ήρωος τον νεκρό μ' ευλάβεια και με λύπη

σηκώνει ο Φοίβος και τον πάει στον ποταμό.

Τον πλένει από τες σκόνες κι απ' τα αίματα·

κλείει τες φοβερές πληγές, μη αφίνοντας

κανένα ίχνος να φανεί· της αμβροσίας

τ' αρώματα χύνει επάνω του· και με λαμπρά

Ολύμπια φορέματα τον ντύνει.

Το δέρμα του ασπρίζει· και με μαργαριταρένιο

χτένι κτενίζει τα κατάμαυρα μαλλιά.

Τα ωραία μέλη σχηματίζει και πλαγιάζει.

Τώρα σαν νέος μοιάζει βασιλεύς αρματηλάτης -

στα εικοσιπέντε χρόνια του, στα εικοσιέξη -

αναπαυόμενος μετά που εκέρδισε,

μ' άρμα ολόχρυσο και ταχυτάτους ίππους,

σε ξακουστόν αγώνα το βραβείον.

Έτσι σαν που τελείωσεν ο Φοίβος

την εντολή του, κάλεσε τους δυο αδελφούς

τον Ύπνο και τον Θάνατο, προστάζοντάς τους

να παν το σώμα στην Λυκία, τον πλούσιο τόπο.

Και κατά εκεί τον πλούσιο τόπο, την Λυκία

τούτοι οδοιπόρησαν οι δυό αδελφοί

Ύπνος και Θάνατος, κι όταν πια έφθασαν

στην πόρτα του βασιλικού σπιτιού

παρέδοσαν το δοξασμένο σώμα,

και γύρισαν στες άλλες τους φροντίδες και δουλειές.

Κι ως τόλαβαν αυτού, στο σπίτι, αρχίνησε

με συνοδείες, και τιμές και θρήνους,

και μ' άφθονες σπονδές από ιερούς κρατήρας,

και μ' όλα τα πρεπά η θλιβερή ταφή·

κ' έπειτα έμπειροι απ' την πολιτείαν εργάται,

και φημισμένοι δουλευταί της πέτρας

ήλθανε κ' έκαμαν το μνήμα και την στήλη.

(1898)
πηγή - ανάλυση