Ο Μικρός Πρίγκιπας: «Αντίο», είπε η αλεπού. «Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: Μόνο με την καρδιά βλέπεις αληθινά. Την ουσία δεν τη βλέπουν τα μάτια»

Μολιέρος (Molière)

«Ο Ταρτούφος» (1664)

Μολιέρος (Molière)

«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» (1673)

Μολιέρος (Molière)

«Ο αρχοντοχωριάτης» (1670)

Μολιέρος (Molière)

«Ντον Ζουάν» (1665)

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Όνειρο Θερινής Νυκτός»

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Ρωμαίος και Ιουλιέτα»

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

«Ματωμένος Γάμος»

Αντουάν Ντε Σαιντ- Εξυπερύ

«Ο μικρός πρίγκηπας»

Αντόν Τσέχωφ

«Ένας αριθμός»

Ντάριο Φο

«Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού»

Ευγένιος Ιονέσκο

«Ρινόκερος»

Έντγκαρ Άλαν Πόε

«Ιστορίες αλλόκοτες»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»

721 Ποιητές - 8.160 Ποιήματα

Επιλογή της εβδομάδας..

Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα, μόνος, στόν Παράδεισο Ι Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές  Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχο...

Ρία Φελεκίδου, «Κοκκινοσκουφίτσα»

Υπήρξα κάποτε
Μια Κοκκινοσκουφίτσα
Σε δάσος κάπηλο
Με δέντρα κόκκινα, αραιά
Ήχους από σπασμένα καρουζέλ
Ό, τι είχε απομείνει
Ηχώ από χαμένα παραμύθια
Λουλούδια ψεύτικα
Πουλιά χωρίς φτερά
Ολόγεμο δαιμόνια ντουζίνες
Παίζαμε ολημερίς κρυφτό
Μέσα στα δέντρα
Έχανα πάντοτε
Κάθε φορά
Πνίγαμε έναν ακόμη λύκο
Αυτή ήταν η συμφωνία
Τρώγαμε την καρδιά του
Και στη γιαγιά πηγαίναμε
Μονάχα τα γαμψά του νύχια
Τα έβαφε και τα κολλούσε
Στα δικά της
Εγώ φοβόμουνα
Πέταγα το καλάθι στο διάδρομο
Και τοʼ βαζα στα πόδια
Μόνο τα νύχια της
Προλάβαινα να δω
Την ώρα που με χαιρετούσε
Κάθε φορά ολοκαίνουρια
Βαμμένα πράσινα ή κόκκινα
Ή καφετιά
Και τα δαιμόνια στο δάσος
Οι λύκοι που ουρλιάζανε
Μέχρι να ξεψυχήσουν
Ήταν πιο φιλικοί
Μια μέρα ίσως ξεχάστηκα
Ή τʼ αποφάσισα σίγουρα δε θυμάμαι
Άφησα το καλάθι στην κουζίνα
Και περίμενα
Κάτι ξεσκόνιζε η γιαγιά
Παλιές φωτογραφίες
Κι ήτανε γυρισμένη
Τη φώναξα, την ξαναφώναξα
Μα δε γυρνούσε
Πήγα κοντά της
Χτύπησα την πλάτη της
Δε μουʼ πε ούτε κουβέντα
Γυρισμένη
Είχα θυμώσει
Ήμουν παιδί
Μικρό παιδί
Δεν έπρεπε να μʼ αγριεύει έτσι
Να αδιαφορεί
Την τράβηξα με δύναμη
Τη γύρισα ανάποδα
Την κοίταξα στα μάτια
Ήταν
Ήμουν εγώ
Χωρίς τα κόκκινα
Γιαγιά όπως και τώρα
Όπως και πάντα
Υπήρξα κάποτε
Μια Κοκκινοσκουφίτσα γερασμένη
Σε δάσος κάπηλο
~

Η Ρία Φελεκίδου σπούδασε Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Δημοσιογραφία στο Εργαστήριο Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού ετήσιου Προγράμματος Παιδαγωγικής Κατάρτισης της ΑΣΠΑΙΤΕ και πτυχιούχος του Μεταπτυχιακού Δημιουργικής Γραφής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Εργάστηκε ως δικηγόρος και δημοσιογράφος στη Λάρισα και στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα δουλεύει ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση σε σχολεία και διοικητικές θέσεις, ενώ υπήρξε μέλος της Ομάδας Διαχείρισης, Συντονισμού και Παρακολούθησης της Εκπαίδευσης Προσφύγων του Υπουργείου Παιδείας. Εργογραφία: Τελεία και παύλα (Γαβριηλίδης 2005). Αυτά (Γαβριηλίδης 2008). Η Ιστορία Ίδια (Γαβριηλίδης 2019). Ξέρω τι θα γίνει (Πεζογραφία, 2018). Το πιο ευτυχισμένο κοριτσάκι του κόσμου (Παιδικό βιβλίο, 2014). Το παιχνίδι των δοντιών (Μεταίχμιο / Παιδικό βιβλίο, 2018). Διάβασε το παραμύθι ανάποδα: Ο δράκος και τα παιχνίδια (Παιδικό βιβλίο, 2021) κ.α.

Αντώνης Σαμαράκης (1919-2003)

«Το άγγελμα της ημέρας»

Μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» κι αν χαμηλά έχεις πέσει. κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθιά πονέσει.

Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει. μην πεις ποτέ σου: «Είναι αργά!» -τ' ακούς;- ό,τι  κι αν γίνει

 
 
𝓜πάμπης 𝓚υριακίδης